Στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Μονῆς, πέραν τῶν Μετοχίων τῆς Ραϊθώ, τῆς Φαρὰν καὶ τῆς Τάρφας, λειτουργοῦν τέσσερα ἀκόμη μεγάλα παλαιὰ Μετόχια:

Α) Τὸ Μετόχι τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα. Ἀρχικῶς ἦταν ἀφιερωμένο στοὺς ἁγίους τεσσαράκοντα ἀββάδες τοὺς ἐν Σινᾶ ἀναιρεθέντας ἀπὸ τοὺς Σαρακηνοὺς περὶ τὸ ἔτος 373 μ.Χ. Σὺν τῷ χρόνῳ, ἡ παράδοση αὐτὴ φαίνεται πὼς ἀτόνησε καὶ τελικῶς τὸ Μετόχι ἔφθασε νὰ πανηγυρίζει στὴν ἑορτὴ τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων τῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῆς Σεβαστείας (9 Μαρτίου).

Ὁ Ναὸς τοῦ Μετοχίου χρονολογεῖται κατὰ τὸν 5^ο αἰῶνα (ἢ καὶ λίγο νωρίτερα). Τὸ κεντρικὸ κτίσμα ἔχει τὴν μορφὴ εὐρύχωρου πύργου ὕψους περίπου 9 μέτρων. Τὸ μέγεθος τῆς οἰκοδομῆς φανερώνει τὴν οἴκησή του παλαιότερα ἀπὸ πολυπληθῆ (ἴσως δωδεκαμελῆ) συνοδία. Σύμφωνα μὲ μιὰ ἄποψη καὶ ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὴν περιγραφὴ τῶν τόπων καὶ τὴν ἀλληλουχία τῶν γεγονότων στὴν διήγηση τοῦ Ἀμμωνίου, ἴσως νὰ πρόκειται γιὰ τὸν πύργο στὸν ὁποῖο κατέφυγαν οἱ περὶ τὸν ἡγούμενο Δουλᾶ πατέρες κατὰ τὴν προαναφερθεῖσα ἐπιδρομὴ τῶν Σαρακηνῶν, ἀπ᾿ ὅπου καὶ ἔβλεπαν τὴν ἁγία Κορυφὴ μέσα σὲ φλόγες καὶ καπνούς.

Τὸ Μετόχι κεῖται ὄπισθεν (νοτίως) τοῦ ὄρους Χωρήβ, στὴν ὁμώνυμη κοιλάδα, ἀποκαλουμένη καὶ ἀπὸ τοὺς Ἄραβες Wadi Arbain (=κοιλάδα τῶν Σαράντα). Ἀπέχει ἀπὸ τὴν Μονὴ περὶ τὶς δύο ὥρες πεζῆ. Σήμερα ἀποτελεῖ τὸν κύριο ἐλαιῶνα τῆς Μονῆς μὲ 900 περίπου ἐλαιόδενδρα, μερικὰ ἐκ τῶν ὁποίων μετροῦν ἡλικία ἄνω τῶν χιλίων ἐτῶν. Στὴν ἔκτασή του συμπεριλαμβάνεται καὶ ἀρχαῖο παρεκκλήσι τοῦ ἁγίου Ὀνουφρίου.

Β) Τὸ Μετόχι τῶν ἁγίων Ἀναργύρων. Κεῖται στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τοῦ Θολᾶ (ὅπου τὸ σπήλαιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος ἀπὸ τὸν 6^ο αἰῶνα), σὲ ἀπόσταση ἀπὸ τὴν Μονή περίπου δύο ὡρῶν πεζῆ. Ἀποτελεῖ τὸν δεύτερο σὲ μέγεθος ἐλαιῶνα τῆς Μονῆς.

Γ) Τὸ Μετόχι τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Εὑρίσκεται στὸ ἄνοιγμα τῆς κοιλάδος τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα, σὲ ἀπόσταση ἀπὸ τὴν Μονὴ μιᾶς ὥρας πεζῆ. Πρόκειται πιθανῶς γιὰ τὴν τοποθεσία Γεθραμβῆ, ὅπου ἐσφάγησαν δώδεκα Πατέρες ἀπὸ τοὺς Σαρακηνοὺς τὸν 4^ο αἰῶνα. Σήμερα, μετὰ τὴν ἀπὸ 50ετίας οἰκοδόμηση καὶ ἐξάπλωση τοῦ χωριοῦ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης (Santa Katrin), τὸ Κάθισμα κεῖται πλέον στὴν ἄκρη τοῦ χωριοῦ.

Δ) Τὸ Μετόχι τῆς Παναγίας, γνωστὸ περισσότερο ὡς «Μποστάνι». Σὲ παλαιότερες πηγὲς ἀναφέρεται ὡς «τοῦ Δαβίδ», ἀπὸ ἕναν Μοναχὸ ποὺ ἐγκαταβίωσε ἐκεῖ. Εἰκάζεται πὼς πρόκειται γιὰ τὴν πρώτη ἐκκλησία ποὺ συνάντησε ἡ Αἰθερία πλησιάζοντας στὸ Χωρήβ, ὅπου καὶ διανυκτέρευσε πρὸ τῆς ἀναβάσεώς της στὴν ἁγία Κορυφή. Ἡ σημερινὴ κεντρικὴ ἀψίδα καὶ ὁ βόρειος τοῖχος του ἀνάγονται στὸν 6^ο ἢ 7^ο αἰῶνα. Τιμᾶται στὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου.