Ο ΑΒΒΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ της Φέρμης, παρακάλεσε τον όσιο Παμβώ να του ειπεί έναν ωφέλιμο λόγο, που να τον θυμάται σ’ όλη του τη ζωή.– Απόκτησε έλεος για όλους, Αββά Θεόδωρε, για να ’χεις παρρησία στο Θεό, του είπε ο άγιος Γέρων.
***
ΟΤΑΝ Ο ΑΒΒΑΣ
Θεόδωρος ήτο ακόμη υποτακτικός, τον έστειλε ο Γέροντάς του στο φούρνο
της Σκήτης να ψήση τα παξιμάδια του. Εκεί βρήκε κάποιον άλλον που ήθελε
να φουρνίση τα δικά του, μα δεν έβρισκε βοηθό. Ο νεαρός Θεόδωρος άφησε
κάτω τον τορβά του κι’ έδωσε ένα χέρι στον Αδελφό. Δεν πρόλαβε να
τελειώση και έφθασε άλλος με ψωμιά. Ο Θεόδωρος παρεχώρησε πάλι τη θέσι
του και πρόσφερε τη βοήθειά του. Σε λίγο ήλθε τρίτος και τέταρτος έως
έξι. Ο Θεόδωρος εβοήθησε τους Αδελφούς και τελευταίος από όλους έψησε τα
δικά του παξιμάδια. Έδυε ο ήλιος πλέον, όταν εγύριζε στο Γέροντά του.
Του είπε το λόγο που τον έκανε να καθυστερήση τόσο πολύ, χωρίς να θεωρή
όμως ότι έκανε κάτι αξιόλογο…
***
ΡΩΤΗΣΕ κάποιος αδελφός τον ίδιο Αββά Θεόδωρο τί έπρεπε να κάνη για να τηρή πάντοτε τις θείες εντολές.– Την ίδια ακριβώς επιθυμία είχε κι ο συνασκητής μου Αββάς Θεωνάς, αποκρίθηκε ο Γέροντας, και άκουσε τί έκανε: Πήγε στο φούρνο ένα πρωί να ψήση τα ψωμιά του. Μόλις τα έβγαλε ζεστά-ζεστά, έτυχε να περάσουν απο κει μερικοί ζητιάνοι. Χωρίς δισταγμό ο Αββάς Θεωνάς τους τα μοίρασε όλα. Γυρίζοντας στο κελλί του, βρήκε άλλους στο δρόμο κι επειδή δεν είχε άλλα ψωμιά, τους έδωσε τα καλάθια. Πιο πέρα συνάντησε κάποιον γυμνό και τον λυπήθηκε. Έβγαλε αμέσως τα ρούχα του και τον έντυσε. Φθάνοντας ο ίδιος γυμνός στο κελλί του, μεμφόταν πάλι τον εαυτό του κι έλεγε:
– Αλλοίμονο μου, ποτέ δεν τηρώ τις εντολές του Θεού.
***
Έλεγαν οι γέροντες πως απ’ όλους τους πατέρες της ερήμου ο Όσιος Αρσένιος
και ο Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης αποστρέφονταν την δόξα των ανθρώπων.
Και ο μεν Αρσένιος σπανιότατα και με δυσκολία συζητούσε με άνθρωπο, ο δε
Θεόδωρος συζητούσε μεν, αλλά τα λόγια του έβγαιναν κοφτά σαν μαχαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου