ΟΡΟΣ ΣΙΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ

ΣΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Ἡ Ἁγία Κορυφὴ ἀπὸ τὸ ὄρος τῆς ἁγίας Ἐπιστήμης

Τὸ Θεοβάδιστον ὄρος Σινᾶ εἶναι ὁ κατεξοχὴν ἱερὸς τόπος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐδῶ ὁ Προφήτης Μωυσῆς ἀξιώθηκε νὰ ἰδεῖ τὸν Θεό, νὰ συνομιλήσει μαζί Του, νὰ παραλάβει τὸν Νόμο, νὰ παρακολουθήσει ἐν ὁράματι τὴν Δημιουργία τοῦ κόσμου.

Ἐδῶ ἔγινε αὐτόπτης μάρτυς τοῦ θαύματος τῆς Φλεγομένης Βάτου, τὸ ὁποῖο προετύπωνε τὸ μυστήριο τοῦ Τόκου τῆς Παρθένου Μαρίας. Ὅπως ἡ Βάτος φλεγόταν ἀλλὰ δὲν καιγόταν, ἔτσι καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δέχθηκε στὴν κοιλία της τὸ πῦρ τῆς Θεότητος χωρὶς νὰ καταφλεγεῖ, καὶ παρέμεινε ἀειπάρθενος κατὰ τὴν σάρκωση καὶ γέννηση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Στὸν ἱερώτατο τόπο τῆς ἁγίας Βάτου, αἰῶνες ἀργότερα, θὰ κτισθεῖ ἡ ἱερὰ Μονὴ τοῦ ὄρους Σινᾶ καὶ θὰ ἀφιερωθεῖ ἀρχικῶς στὴν «Θεοτόκο τῆς Βάτου», ἑορταζομένη στὶς 25 Μαρτίου.

Ὁ Κύριος ἐκάλεσε τὸν Μωυσῆ ἐκ τῆς Βάτου καὶ αὐτὸς Τὸν ἐρωτᾶ: «ἐὰν οἱ ἀδελφοί μου μὲ ρωτήσουν ποιό εἶναι τὸ ὄνομά Σου, τί θὰ τοὺς εἰπῶ»; Τότε ὁ Θεὸς προβαίνει στὴν πρώτη μεγάλη Ἀποκάλυψή Του πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα: «ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν· στοὺς Ἰσραηλίτες θὰ εἰπεῖς· ὁ Ὢν μὲ ἀπέστειλε πρὸς ἐσᾶς» (βλ. Ἔξοδος Γ΄, 14). Ἀποκαλύπτεται ὡς πρόσωπο συγκεκριμένο, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ συνομιλήσει καὶ νὰ ἔλθει σὲ κοινωνία. Ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ συγκλονιστικὰ γεγονότα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, ἕως ὅτου ὁ Θεὸς ἐσαρκώθη καί, ὀφθαλμοφανῶς πλέον, πάτησε ὡς ἄνθρωπος τὴν γῆ καὶ συνανεστράφη μὲ τοὺς ἀνθρώπους.

* * *

Ο ΜΩΥΣΗΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΣΙΝΑ

Γύρω στὰ 1300 π.Χ. ὁ Προφήτης Μωυσῆς καταφεύγει στὸ Ὄρος Σινᾶ καταδιωκόμενος ἀπὸ τὸν Φαραώ (Ἔξοδος Β΄, 15). Στὸ πηγάδι τοῦ Ἰοθὸρ συναντᾶται μὲ τὶς ἑπτὰ θυγατέρες τοῦ Ἱερέως τῆς γῆς Μαδιάμ, οἱ ὁποῖες ἐπότιζαν τὰ πρόβατά τους. Ὁ Μωυσῆς τὶς προστατεύει ἀπὸ τὴν αὐθαιρεσία τῶν ἄλλων βοσκῶν καὶ ὁ πατέρας τους Ἰοθὸρ τοῦ δίνει γιὰ σύζυγο τὴν κόρη του Σεπφώρα.

Ἔπειτα ἀπὸ 40 χρόνια προσευχῆς στὴν ἔρημο, καθὼς ἔβοσκε τὰ πρόβατα τοῦ πεθεροῦ του, ὁ Μωυσῆς ἀξιώνεται νὰ ἰδεῖ τὸ φοβερὸ θέαμα τῆς Φλεγομένης καὶ μὴ κατακαιομένης Βάτου. Πλησιάζοντας, ἀκούει ἀπὸ τὴν Βάτο τὴν φωνὴ τοῦ Κυρίου: «Μὴ πλησιάσεις. Λῦσε τὰ ὑποδήματά σου. Ὁ τόπος ποὺ στέκεσαι εἶναι γῆ ἁγία» (βλ. Ἔξ. Γ΄, 2-5).

Μετὰ ἀπὸ ἕναν δραματικὸ διάλογο τοῦ Κυρίου μὲ τὸν Μωυσῆ (Ἔξ. Β΄-Γ΄), ὁ ἐκλεκτὸς τοῦ Θεοῦ ὑπακούει τελικῶς στὸ κέλευσμά Του καὶ ἐπιστρέφει στὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ ἡγηθεῖ τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ στὴν ἔξοδό του πρὸς τὴν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας.

Σινά, Αγία Κορυφή, 2009, Αίγυπτος-Sinai, Holy Top, 2009, Egypt.wmv

ΑΓΙΑ ΚΟΡΥΦΗ,ΟΡΟΥΣ ΣΙΝΑ

Η ΑΓΙΑ ΝΕΦΕΛΗ ΜΑΣ ΜΙΛΑ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ

Η ΑΓΙΑ ΝΕΦΕΛΗ ΜΑΣ ΜΙΛΑ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ

ΑΓΙΑ ΝΕΦΕΛΗ ΘΑΒΩΡ 2015

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΝ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΝ ΤΡΙΑΔΑ Ευγένιος Χαρδ...

Ύμνοι στην Αγία Τριάδα, ψάλλει ο χορός μοναζουσών της Ιεράς Μονής Αγίου...

Πατέρας Μωυσής-Λόγος Αγάπης (όρος-Σίνα)

Το Δώρο της Ερήμου (Όρος Σινα, Πατέρας Μωυσής)

ΜΟΝΗ ΣΙΝΑ ☦ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ 2 ☧ Синай СОКРОВИЩА HD

ΜΟΝΗ ΣΙΝΑ ☦ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ 2 ☧ Синай СОКРОВИЩА HD

Σινά, Αγία Κορυφή, 2009, Αίγυπτος-Sinai, Holy Top, 2009, Egypt.wmv

Ιερά Μονοπάτια. Σινά. Sinai. Sacred Footpaths

Ο Π. ΜΩΗΣΗΣ Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΤΟΥ ΣΙΝΑ

Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Σινά κ. Δαμιανός

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΣ ΣΙΝΑΪΤΗΣ - Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Αυτογνωσία (ΙΓ΄). Από τη Θεογνωσία στην Αυτογνωσία!

«Οσο περισσότερο γνωρίζει κανείς το Θεό τόσο περισσότερο γνωρίζει και τον εαυτό του και όσο περισσότερο γνωρίζει τον εαυτό του, τόσο περισσότερο γνωρίζει και το Θεό»

«Για την αναγκαιότητα της μελέτης του Ευαγγελίου, ο Γέροντας Ιερώνυμος έλεγε:
«Ένα σπίτι ολόκλειστο, έχει σκοτάδι. Αν ανοίξεις το παράθυρο, βλέπεις τα μεγαλύτερα αντικείμενα. Αν το ανοίξεις περισσότερο και μπει φως, διακρίνεις και τα μικρότερα πράγματα. Όταν μπει μέσα ο ήλιος, βλέπεις και τη σκόνη που αιωρείται. Το ίδιο συμβαίνει και στην ψυχή, που δέχεται το φως του Ευαγγελίου. Βλέπει και τις μικρότερες αμαρτίες»
(Διδαχές Γερόντων,π.Διονυσίου Τάτση, σελ.69)

«Όπως η ηλιακή ακτίνα εισχωρώντας μέσα στο σπίτι από κάποια τρύπα, τόσο πολύ το φωτίζει ολόκληρο, ώστε να διακρίνει κανείς και την πιο λεπτή σκόνη που αιωρείται, έτσι και ο φόβος του Θεού, εισερχόμενος στην καρδιά του ανθρώπου, της φανερώνει όλα τα αμαρτήματά της».
(Κλιμαξ, αγίου Ιωάννου Σιναϊτη, ΕΠΕ, σελ. 471-473)

«Όχι μόνο γνωρίζουμε το Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, αλλά και τον εαυτό μας μόνο διαμέσου του Χριστού τον γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε τη ζωή, το θάνατο μόνο μέσω του Ιησού Χριστού. Εκτός Χριστού δεν ξέρουμε ούτε τη ζωή μας ούτε το θάνατό μας, ούτε το Θεό ούτε τον εαυτό μας.
Έτσι χωρίς την Αγία Γραφή, που έχει ως επίκεντρο μονάχα τον Ιησού Χριστό, δε γνωρίζουμε τίποτα, και το μόνο που βλέπουμε είναι σκοτάδι και σύγχυση τόσο μέσα στη φύση του Θεού όσο και στη δική μας φύση»
(Πασκάλ Μπλεζ, Σκέψεις αριθμ. 729, εκδ. Καστανιώτη σελ. 328)

ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΣΙΝΑΪΤΗΣ, ΟΣΙΟΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Όσιος Ανστάσιος έζησε τον 7ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από ευγενή οικογένεια. Γρήγορα όμως εγκατέλειψε τον κόσμο και τα βιοτικά πράγματα και εκάρη μοναχός. Πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού προσκύνησε τους Αγίους Τόπους, κατέληξε στο Όρος Σινά, στη μονή της Αγίας Αικατερίνης, της οποίας διετέλεσε ηγούμενος. Εκεί βρήκε ασκητές μοναχούς και έμεινε κοντά τους σαν υποτακτικός και υπηρέτης τους. Επειδή είχε πολύ ταπεινοφροσύνη, πήρε από τον Θεό τη δωρεά της γνώσης και πολλής σοφίας, με την οποία συνέγραψε βίους Αγίων Πατέρων και συνέθεσε ψυχωφελείς λόγους. Αφού έφτασε σε βαθιά γεράματα, απεβίωσε ειρηνικά στις αρχές του 8ου αιώνος μ.Χ.

Μερικά έργα του Οσίου Αναστάσιου είναι τα ακόλουθα:
α) «Οδηγός». Το έργο αυτό αποτελείται από 24 κεφάλαια και ονομάσθηκε έτσι διότι ήταν προορισμένο να χρησιμεύσει ως οδηγός προς υποστήριξη της Ορθοδοξίας εναντίον του Μονοφυσιτισμού,

Τετάρτη τῆς Διακαινησίμου: «Σύναξη πάντων τῶν Σιναϊτῶν Ἁγίων»-Γεροντικό τοῦ Σινᾶ.

Σιναϊτικό Αγιολόγιο

Το Σιναϊτικό Αγιολόγιο περιλαμβάνει σπουδαίες επώνυμες και ανώνυμες μορφές που έδρασαν τόσο κατά την περίοδο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης. Στο Αγιολόγιο αυτό περιλαμβάνονται εκείνοι για τους οποίους διατηρήθηκαν μαρτυρίες και βάσει αυτών αναγνωρίσθηκαν Άγιοι. Πρόκειται για εκατόν ογδόντα μία άγιες μορφές, των οποίων η μνήμη εορτάζεται συνολικά κατ΄ έτος την Τετάρτη της Διακαινησίμου, ημέρα αφιερωμένη στην «Σύναξη πάντων των Σιναϊτών Αγίων». Το Ησυχαστήριο μάλιστα της Τάρφας τιμάται στην εορτή της Συνάξεως των Σιναϊτών Αγίων. 

Από τις μορφές αυτές έξι συνδέονται με την Παλαιά Διαθήκη και είναι κυρίως γνωστές από το βιβλίο της Εξόδου όπου περιγράφεται η φυγή των Εβραίων από την Αίγυπτο προς τη γη της Επαγγελίας. Οι υπόλοιπες μορφές συνδέονται με την περίοδο της Καινής Διαθήκης και έζησαν από τον 3ο αιώνα έως τις ημέρες μας.

Μεγάλοι Σιναΐτες Άγιοι

Σπουδαίοι πνευματικοί διδάσκαλοι αναδείχθηκαν από τον Σιναϊτικό Αμπελώνα. Ιστορικά πρώτοι αναφέρονται κατά τον 3^ο αιώνα οι μάρτυρες Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη. Ακολουθούν οι Άγιοι Νείλος, Ιωάννης της Κλίμακος, Ησύχιος της Βάτου, οι Αναστάσιοι (όλοι αυτοί μέχρι τον έβδομο αιώνα), ο Άγιος Συμεών ο Πεντάγλωσσος (που μετέφερε την τιμή προς την Αγία Αικατερίνη στη Δύση κατά τις αρχές του 11^ου αιώνα), ή μεταγενέστερα ο Άγιος Γρηγόριος (ο οποίος μετέφερε σε όλο τον σλαβικό κόσμο την παράδοση της νοεράς προσευχής). Τα συγγράμματα όλων και ιδίως του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος είναι διαχρονικά και καθολικής Χριστιανικής αποδοχής. Από τους Σιναΐτες πατέρες πολλοί συνέγραψαν θαυμαστά ασκητικά και νηπτικά εγχειρίδια, με οδηγίες για την πνευματική πρόοδο τόσο των μοναχών όσο και των ανθρώπων των πόλεων.

Σιναϊτική έρημος πλούσια σε μεγάλα προσκυνήματα ήταν πάντοτε γόνιμη για τους αναχωρητές της. Όμως οι πνευματικοί αγώνες των Σιναϊτών ενισχύονται αναμφιβόλως από τις καθημερινές ιερές ακολουθίες και από την έντονη μυστηριακή ζωή, η οποία μετατρέπει την έρημο σε επίγειο παράδεισο είτε με την απόλαυση της λειτουργικής ζωής στο καθολικό της Μονής, είτε με τη διακριτική διαμονή στα διάφορα ταπεινά καθίσματα, σπήλαια, καθίσματα της ερήμου, ή μεγάλα προσκυνήματα περί το Ορεινό Νότιο Σινά.

http://www.sinaimonastery.com/

ΠΑΤΗΡ ΕΥΜΕΝΙΟΣ Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΤΗΣ Ι Μ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΙΝΑ ΜΕΡΟΣ 2

Ομιλία του Γέροντα π. Συμεών από την Ι.Μ. Αγίας Αικατερίνης Σινά

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ - Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - ΑΓΙΑ ΓΗ 1

ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΤΗΣ...

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΙΟΘΩΡ ΣΙΝΑ

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ ΣΤΟ ΑΣΚΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΩΥΣΗ ΣΙΝΑΙΤΗ

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ. ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΦΑΡΑΝ

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΝ ΜΟΝΗΣ ΣΙΝΑ

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΣΙΝΑ

ΠΕΡΙ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ.Π. ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΝΑΙΤΗΣ.

Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Θεοβαδίστου Όρους Σινά

ΙΕΡΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ
ΜΟΝΗ ΑΓ. ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
ΤΟΥ ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΟΥ
ΟΡΟΥΣ ΣΙΝΑ

Α´ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ
1. Σιναϊτική Χερσόνησος.

Τό Σινᾶ εἶναι σημεῖον συναντήσεως δύο ἠπείρων καί διαχωριστική γραμμή δύο θαλασσῶν. ῾Η χερσόνησος, εἶναι ἡ πύλη μεταξύ ᾿Αφρικῆς καί ᾿Ασίας καί ἡ γέφυρα μεταξύ Μεσογείου καί ᾿Ερυθρᾶς θαλάσσης, δηλαδή τῆς συντομωτέρας ὁδοῦ ἀπό τήν Εὐρώπην πρός τόν ᾿Ινδικόν ὠκεανόν καί τήν ἄπω ᾿Ανατολήν.
᾿Ανέκαθεν τό Σινᾶ ἦτο ἕνα ἀπό τά σπουδαιότερα σταυροδρόμια τοῦ κόσμου.

᾿Εκ πρώτης ὄψεως τό Σινᾶ φαίνεται δυσπρόσιτον, γεμάτο ἄγονα καί βραχώδη ὄρη. ῾Η γῆ εἶναι ἀκατάλληλη διά καλλιέργειαν καί οἱ βροχές πολύ ὀλίγες, πολλή ζέστη τήν ἡμέραν καί πολύ κρύο τήν νύκτα.
Τό νοτιώτερον τμῆμα ἐντός τῆς τριγωνικῆς ἀπολήξεως τῆς χερσονήσου καταλαμβάνεται ἀπό γρανιτώδη, ἀπόκρημνα ὄρη, ἐκ τῶν ὁποίων τά σημαντικώτερα εἶναι τό ὄρος Σινᾶ, τό ὄρος τῆς ῾Αγ. Αἰκατερίνης, τό ὄρος τῆς ῾Αγ. ᾿Επιστήμης, τό ὄρος Σερμπάλ καί τό Οὐμ Σωμάρ. Διά μέσου αὐτῆς τῆς περιοχῆς διῆλθε πρίν ἀπό 35 αἰῶνας ὁ λαός τοῦ ᾿Ισραήλ.

Τό ἐρημικόν μεγαλεῖον τοῦ Σινᾶ ἔχει μίαν σαγηνευτικήν ὡραιότητα, πού παρέμεινεν ἀμόλυντος ἀπό τόν σύγχρονον κόσμον. ᾿Ολίγοι ἄνθρωποι ζοῦν εἰς αὐτήν τήν ἔρημον. ᾿Εκτός τῶν παραλιακῶν πόλεων, ἡ χερσόνησος κατοικεῖται ἀπό ὀλίγους Βεδουΐνους, οἱ ὁποῖοι κατορθώνουν νά ζοῦν ἀπό τά μικρά κοπάδια τους, ὀλίγα κηπευτικά καί χουρμάδες, καθώς καί τούς Μοναχούς τῆς ῾Ι. Μ. Σινᾶ.

2. ῾Η πνευματική κληρονομιά τοῦ Σινᾶ.

Εἰς τό Σινᾶ ἐλατρεύοντο πολλοί ἄλλοι θεοί, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ ᾿Ελ ᾿Ελιόν (῞Υψιστος Θεός), τοῦ ὁποίου ἱερεύς εἰς τήν Μαδιάμ ἦτο ὁ ᾿Ιοθόρ (᾿Εξ. Β´, 16).
Κατά τήν ἁγίαν Γραφήν, εἰς τήν ἡλικίαν τῶν σαράντα ἐτῶν, ὁ Μωϋσῆς ἐγκατέλειψε τήν Αἴγυπτον καί ἦλθε εἰς τό ὄρος Χωρήβ καί ἐδῶ εὑρῆκε τάς ἑπτά θυγατέρας τοῦ ᾿Ιοθόρ νά ποτίζουν τό κοπάδι τους εἰς τήν πηγήν, ἡ ὁποία ὑπάρχει μέχρι σήμερα εἰς τήν βορείαν πλευράν τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς.

῾Ο Μωϋσῆς ἐνυμφεύθη μίαν ἀπό τάς θυγατέρας τοῦ ᾿Ιοθόρ καί ἔζησε σαράντα ἔτη μέ τόν πενθερόν του, ποιμαίνοντας τά κοπάδια του καί καθαίροντας τήν ψυχήν του εἰς τήν ἡσυχίαν καί ἀπομόνωσιν τῆς ἐρήμου τοῦ Σινᾶ. ᾿Εδῶ ὁ Θεός ἀπεκαλύφθη εἰς τόν Μωϋσῆν εἰς τό θαῦμα τῆς φλεγομένης Βάτου καί τόν διέταξε νά ἐπιστρέψη εἰς τήν Αἴγυπτον καί νά φέρη τόν ᾿Ισραήλ εἰς τό ὄρος Χωρήβ διά νά Τόν λατρεύσουν.

῾Ο ᾿Ισραήλ διέσχισε τό Σινᾶ τόν 13ον αἰῶνα π.Χ. καθ’ ὁδόν ἀπό τήν δουλείαν τῶν Αἰγυπτίων πρός τήν Χαναάν, τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας.
Μετά ἀπό πορείαν πενήντα ἡμερῶν ἔφθασεν εἰς τό ὄρος Χωρήβ, ὅπου ἔλαβαν ἀπό τόν Θεόν τόν Νόμον, τό θεμέλιον, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐκλήθησαν νά οἰκοδομήσουν τήν θρησκευτικήν τους ὀργάνωσιν.
Τετρακόσια χρόνια ἀργότερα ἕνας ἄλλος μεγάλος προφήτης τοῦ ᾿Ισραήλ, ὁ ᾿Ηλίας, ἦλθε εἰς αὐτόν τόν τόπον διά νά σωθῇ ἀπό τήν ὀργήν τῆς βασιλίσσης ᾿Ιεζάβελ. Σήμερα μέσα εἰς τό παρεκκλήσιον τοῦ προφήτου ᾿Ηλιοῦ, εἰς τό ὄρος Σινᾶ, μπορεῖ κανείς νά ἴδη τό σπήλαιον, ὅπου ὁ ᾿Ηλίας κατώκησε καί ἠξιώθη νά συνομιλήση μέ τόν Θεόν (Γ´ Βασιλ. ΙΘ´ 9-15).

3. Οἱ πρῶτοι Μοναχοί εἰς τό Σινᾶ.

῾Ο πόθος νά εὑρίσκονται κοντά εἰς τόν Θεόν καί μακρυά ἀπό τούς διωγμούς τῆς εἰδωλολατρικῆς Ρώμης ἔφερε εἰς τό Σινᾶ πολλούς ἀπό τούς πρώτους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν ἡσυχίαν, σιωπήν, ἀπομόνωσιν καί ἁγιότητα. ᾿Από τόν 3ον αἰῶνα μ.Χ. καί ἑξῆς ἐδημιουργήθησαν μικρές μοναστικές κοινότητες εἰς ἱερούς τόπους περί τό ὄρος Χωρήβ, ὅπως ὁ τόπος τῆς φλεγομένης Βάτου, εἰς τήν Φαράν καί ἄλλα μέρη τοῦ νοτίου Σινᾶ. (῾Η ἀκριβής τοποθεσία αὐτῶν τῶν ἱερῶν τόπων διετηρήθη εἰς τήν μνήμην τοῦ ἐντοπίου πληθυσμοῦ διά μέσου τῶν αἰώνων). ῏Ητο ὁ ἴδιος μυστικός πόθος, πού ἔφερε ἄλλους εἰς τούς ῾Αγίους Τόπους, εἰς τά ἄγονα ὄρη τῆς ἐρήμου τῆς ᾿Ιουδαίας, εἰς ἀναζήτησιν τῆς βαθυτέρας κατά Χριστόν ζωῆς.

Οἱ πρῶτοι μοναχοί ὑπέφεραν μονίμως στερήσεις, ἡ φύσις ἦτο ἐχθρική πρός τόν ἄνθρωπον καί πολλοί ἔπεσαν θύματα τῶν ἐπιδρομέων ληστῶν. Παρά ταῦτα συνέχισαν νά κατοικοῦν εἰς τό Σινᾶ. Οἱ πρῶτοι αὐτοί μοναχοί ἦσαν αὐτάρκεις ἐρημῖται, οἱ ὁποῖοι ἐζοῦσαν μόνοι μέσα εἰς σπήλαια μέ ἄκραν πτωχείαν, προσευχόμενοι μόνοι. Συνήρχοντο ὅμως ὅλοι κατά τάς Κυριακάς εἰς τόν τόπον τῆς φλεγομένης Βάτου, εἰς τό Κυριακόν, διά νά ἀκούσουν πνευματικόν λόγον ἀπό τόν ἡγούμενόν τους καί νά λάβουν τήν θείαν Κοινωνίαν.
᾿Εξ αἰτίας τοῦ ἁγίου βίου των οἱ Χριστιανοί ἐρημῖται ἦσαν φυσικοί ἱεραπόστολοι μεταξύ τῶν εἰδωλολατρικῶν φυλῶν τοῦ Σινᾶ.
Οἱ μοναχοί τοῦ Σινᾶ ἐζήτησαν ἀπό τήν μητέρα τοῦ ἁγ. Κων/νου, τήν αὐτοκράτειραν ἁγίαν ῾Ελένην, νά τούς προστατεύση. Πράγματι, τό 330 μ.Χ. ἡ ἁγία ῾Ελένη ἔκτισε εἰς τόν τόπον τῆς φλεγομένης Βάτου ἕνα μικρόν ναόν, ἀφιερωμένον εἰς τήν Θεοτόκον καί ἕνα πύργον διά νά χρησιμεύη ὡς καταφύγιον τῶν μοναχῶν. Προσκυνηταί τοῦ τέλους τοῦ 4ου αἰῶνος ἀναφέρουν, ὅτι ὑπῆρχε σημαντική καί ἀνθοῦσα κοινότης μοναχῶν εἰς τό Σινᾶ. Περίφημος μεταξύ αὐτῶν ἦταν ἕνας πρώην ἀνώτατος ἀξιωματοῦχος τοῦ αὐτοκράτορος εἰς τήν Κων/πολιν, ὁ ῞Αγιος Νεῖλος, τοῦ ὁποίου τά συγγράμματα ἀποτελοῦν θαυμάσιον πνευματικόν ἐντρύφημα.

Το σπήλαιο που ασκήτεψε ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακας στο όρος Σινά

Σύμφωνα με την παράδοση,ο τόπος που ασκήτεψε ο Όσιος Ιωάννης της Κλίμακος ειναι ένα σπήλαιο που βρίσκεται στο Wadi Et-Tlah,περίπου 8 χιλιόμετρα από το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά.Για αυτόν τον λόγο ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος πήρε και το όνομα Σιναίτης.

πηγή: proskynitis.blogspot.gr

Η ΛΑΥΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΤΗΣ

(ΟΜΙΛΙΑ ΤΩΝ ΣΑΒΒΑΪΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΟΥ ΕΣΤΑΛΗ ΣΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΜΟΝΑΧΩΝ-ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ ΣΤΟ ΣΟΥΠΡΑΣΛ   ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ -ΣΕΠΤ.2012)
Ἡ Ἱερά καί Σεβάσμια Λαύρα τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου στήν ἔρημο τῆς Ἰουδαίας ἀποτελεῖ μοναδικό φαινόμενο στήν Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία. Ἐπί 1.500 καί πλέον ἔτη συνεχοῦς μοναστικῆς ζωῆς ὑπῆρξεν ἀναμφιβόλως μία θεόκτιστος ἔπαλξις καί φάρος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ζωῆς. Ὅπως πολύ σωστά ἔχει ἐπισημανθεῖ, ἡ Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα εἶναι ἡ πριγκίπισσα πασῶν τῶν Μονῶν καί τό πρότυπο παράδειγμα μοναχικῆς βιοτῆς.
Ὑπῆρξε πρωτοπόρος στήν διαμόρφωση τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας, τοῦ Τυπικοῦ καί τῆς Ἱερᾶς Ὑμνογραφίας. Ἀνέδειξε στό νοητό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας πλῆθος ἁγίων, Ἱεραρχῶν, Ὁμολογητῶν, Ἀναχωρητῶν, Ὁσίων Κοινοβιοτῶν, Διδασκάλων, Θεολόγων καί Μαρτύρων.
Ἅγιοι τῆς Λαύρας -ἐκτός τοῦ Ὁσίου, Θεοφόρου Πατρός καί κτήτορος αὐτῆς, Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου- εἶναι:
-ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Μέγας Δογματικός Θεολόγος,
Ὁμολογητής καί Ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας
(4 Δεκεμβρίου)
-ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Μελωδός, ἐπίσκοπος Μαϊουμά, θετός ἀδελφός τοῦ Ἁγίου Δαμασκηνοῦ καί Μέγας -ἐπίσης- Ὑμνογράφος
(14 Ὀκτωβρίου)
-ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ἐπίσκοπος Κολωνίας, ὁ Ἡσυχαστής
(3 Δεκεμβρίου)
-οἱ Ὅσιοι αὐτάδελφοι καί Ὁμολογηταί Θεόδωρος καί Θεοφάνης, οἱ Γραπτοί
-ὁ ἅγιος Θεόδωρος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἐδέσσης τῆς Συρίας, ὁ θαυματουργός καί συγγραφεύς
-ὁ ἅγιος Μιχαήλ, ὁ Ὁσιομάρτυς καί ἀνηψιός τοῦ ἁγίου Θεοδώρου (19 Ἰουλίου)
-ὁ ὅσιος Ξενοφῶν, μετά τῆς συμβίας του Μαρίας καί τῶν υἱῶν αὐτῶν, Ἀρκαδίου καί Ἰωάννου
-ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης, ὁ Ἱεροσολυμίτης καί ποιητής τοῦ Μεγάλου Κανόνος
-οἱ ἅγιοι Στέφανοι (ὁ Μελωδός καί ὁ θαυματουργός)
-ὁ ὅσιος Ἀντίοχος, ὁ Πανδέκτης (24 Δεκεμβρίου)
-ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος, ὁ Πέρσης (22 Ἰανουαρίου)
-ἡ ὁσία Σοφία, ἡ μήτηρ τοῦ ἁγίου Σάββα

Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Σάββα και το θαυμαστό κοιμητήριο της

Η Ιερά Μονή Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου είναι μια πνευματική όαση στην καρδιά της ερήμου της Ιουδαίας. Το Μοναστήρι αυτό, ιδρύθηκε από τον Άγιο Σάββα τον Ηγιασμένο και λειτουργεί αδιάκοπα εδώ και 1500 περίπου χρόνια, στηρίζοντας την ανά τον κόσμο Ορθοδοξία και εμπνέοντας για αγώνες ασκητικούς και υπέρ της Πίστεως. Επίσης αποτελεί και την κοιτίδα του εκκλησιαστικού μας τελετουργικού Τυπικού. Εδώ φυλάσσεται ως ιερό θησαύρισμα το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Σάββα, του ιδρυτού της Μονής. 

Αποτελεί την κοιτίδα του εκκλησιαστικού τελετουργικού Τυπικού και σε αυτήν μόνασαν μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ο Άγιος Κοσμάς ο Μελωδός κα. Εδώ γράφονται και ψάλλονται -για πρώτη φορά- οι υπεροχώτεροι ύμνοι της Ορθοδόξου λατρείας μας από τους όντως θεολήπτους αγίους υμνογράφους και ποιητές, το «Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ…» και το «Χριστός γεννάται…» (του αγίου Κοσμά του Μελωδού), το «Αναστάσεως ημέρα…» (του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού), αλλά και τα πλείστα των Κανόνων και Τροπαρίων της Παρακλητικής και των Μεγάλων Δεσποτικών και Θεομητορικών Εορτών. 

Ακόμη και η τιμή του Αγίου Νικολάου, η καθιέρωση της μνήμης του λειτουργικά κάθε Πέμπτη μαζί με τους τιμωμένους καθημέραν Αγίους στο λειτουργικό μας τυπικό, καθορίζονται σταδιακά εδώ, η γένεση της αγρυπνίας της Κυριακής, ο χωρισμός του Ψαλτηρίου σε καθίσματα, η ακολουθία της ευλογήσεως των άρτων (αρτοκλασία), και τόσα άλλα, διαμορφώνονται σταδιακά από τους Άγιους Πατέρες της Λαύρας.

Είναι πραγματικά αληθινός ο χαρακτηρισμός ότι η Λαύρα του Αγίου Σάββα είχε το αυστηρότερο τυπικό και τον πιο ασκητικό τρόπο ζωής. Μην ξεχνούμε ότι μέχρι το 1965 δεν υπήρχε οδική πρόσβαση στην Λαύρα, οι προσκυνητές ήταν ελάχιστοι, το καλντερίμι (=πέτρινος παλαιός δρόμος) ήταν η μόνη οδός για τα Ιεροσόλυμα, είτε πεζή, είτε με τα ζώα (μουλάρια, και καμήλες παλαιότερα).

Η Υπεραγία Θεοτόκος είχε παρουσιαστεί στον Άγιο Σάββα και του είχε πει ότι εκείνη θα είναι η προστάτις, η έφορος και η οικονόμος της Μονής, έως της συντελείας των αιώνων, μέχρι Δευτέρας Παρουσίας.

Την Κυριακή το εσπέρας, στο τέλος του Εσπερινού, τελείται Παράκλησις μπροστά στην λάρνακα του Αγίου Σάββα και μνημονεύονται πολλά ονόματα ασθενών και, εχόντων ανάγκην θείας βοηθείας, θλιβομένων αδελφών.

Θα ήταν σημαντική παράλειψη το να μην αναφερθούμε στην Πανήγυρη της Λαύρας, η οποία γίνεται με κάθε επισημότητα και λαμπρότητα, το τριήμερο από τις 4 έως και τις 6 Δεκεμβρίου. Η πανήγυρις περιλαμβάνει τον εορτασμό του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού,  του Αγίου Σάββα και του Αγίου Νικολάου και γίνεται παρουσία του Μακαριωτάτου Πατριάρχου, Αρχιερέων και Ιερομονάχων Αγιοταφιτών Ορθοδόξων αδελφών και φίλων της Μονής. Του Αγίου Σάββα γίνεται ολονύκτιος αγρυπνία, ενώ του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού όρθρος βαθύς.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι Ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου είναι ο εκάστοτε Πατριάρχης Ιεροσολύμων, και ότι στην Λαύρα τον αντικαθιστά ο Πνευματικός (Αρχιμανδρίτης) της Μονής, ο οποίος εκτελεί χρέη Ηγουμένου και είναι και ο Σκευοφύλαξ της Μονής-Λαύρας.

Το μοναστήρι είναι άβατο για τις γυναίκες. Σε αυτές οι μοναχοί βγάζουν τα ιερά λείψανα για να τα προσκυνήσουν στην είσοδο της μονής και τους μοιράζουν λαδάκι και αγίασμα για να σταυρώνονται ειδικά όσες έχουν όγκους. 

Στην αυλή της μονής υπάρχει φοινικιά κατά την οποία ο Άγιος φύτεψε και τα φύλλα της θεωρούνται κατάλληλα για την απόκτηση παιδιών. 

Η μονή βρίσκεται σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων από τη Βηθλεέμ προς τη Νεκρή θάλασσα. Σε αυτή φυλάσσεται το άφθαρτο λείψανο του Αγίου Σάββα, που το είχαν πάρει οι σταυροφόροι αλλά το έδωσε πίσω ο Πάπας το 1965, μετά από εμφάνιση του Αγίου σε αυτόν κατά την οποία ο Άγιος δήλωσε ότι θέλει να γυρίσει σπίτι του. Το γεγονός αποτελεί την δεύτερη μεγάλη πανήγυρη της Μονής και εορτάζεται με την παρουσία του Πατριάρχου, Ιεραρχών και φυσικά με ολονύκτια αγρυπνία, στις 13/26 Οκτωβρίου, κάθε χρόνο.

Ο πρώτος πυρήνας της Λαύρας δημιουργείται από εβδομήντα αναχωρητές, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν γύρω από τον άγιο, περί το 483 μ.Χ. και εξής. Η Λαύρα τότε μεταφέρεται στην δυτική πλευρά του Χειμάρρου των Κέδρων, όπου και κτίζεται η «Θεόκτιστος» Εκκλησία προς τιμήν του Αγίου Νικολάου. Λίγο αργότερα οικοδομείται ο μεγάλος κεντρικός ναός (το καθολικό), αφιερωμένος στον Ευαγγελισμόν της Θεοτόκου, και τα υπόλοιπα κτίσματα προς εξυπηρέτησιν του αυξανομένου πλήθους των Μοναχών.

Κανόνες της Αγίας Αικατερίνης - Βυζαντινοί Μελωδοί

Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ .

.

.
.
.
.
.
Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Όποιος γεννηθεί στην αγάπη και το “είναι” του γίνει αγάπη, έχει περάσει από το θάνατο στη ζωή. Κι αν πεθαίνει βιολογικά στο σώμα, η ψυχή του ζει αιώνια μέσα στην εικόνα αγάπης που πέτυχε.

Όποιος δεν γεννηθεί στην αγάπη και το “είναι” του μένει χωρίς αγάπη, αυτός έσπειρε το θάνατο στη ζωή του. Πεθαίνει βιολογικά στο σώμα και η ψυχή του ζει αιώνια τη στέρηση της αγάπης.



Αέναον - φυσικός στο φως σελ. 801 Η Εικόνα της Αγάπης..

Αναρτήθηκε από Aenaon

26 Μαρτίου Κυριακὴ Δ’ τῶν Νηστειῶν , μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Σιναϊτου ( τῆς Κλίμακος) και τοῦ ἐν αγίοις πατρός ἡμῶν Θεωνᾶ ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης

Κυριακὴ Δ’ τῶν Νηστειῶν (Ἰωάννου τῆς Κλίμακος)

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Θ´ 17 – 31

¹⁷ καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρὸς σέ, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. ¹⁸ καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. ¹⁹ ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. ²⁰ καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. ²¹ καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· Πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· Παιδιόθεν. ²² καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ’ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ’ ἡμᾶς. ²³ ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. ²⁴ καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. ²⁵ ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφὸν, ἐγὼ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. ²⁶ καὶ κράξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτόν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. ²⁷ ὁ δὲ Ἰησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. ²⁸ Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτόν κατ’ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. ²⁹ καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. ³⁰ Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· ³¹ ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι Ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΙΣ  ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Θ´ 17 – 31

Και λαβών τον λόγον ένας από το πλήθος είπε· “Διδάσκαλε, έφερα προς σε το παιδί μου, που έχει καταληφθή από πονηρόν πνεύμα, το οποίον του έχει αφαιρέσει την λαλιάν. ¹⁸ Και εις όποιον τόπον το καταλάβει, το συγκλονίζει και το ρίπτει κάτω και το κάνει να αφρίζη, να τρίζη τα δόντια του και να μένη ξηρόν και αναίσθητον. Και είπα στους μαθητάς σου να διώξουν αυτό το πονηρόν πνεύμα, και δεν ημπόρεσαν”. ¹⁹ Ο δε Ιησούς απεκρίθη εις αυτόν και είπε· “ω γενεά, που μένεις ακόμη άπιστος, παρ’ όλα τα θαύματα που έχεις ιδή· έως πότε θα είμαι μαζή σας; Εως πότε θα σας ανέχωμαι; Φερτε αυτόν σε μένα”. Και έφεραν πράγματι το δαιμονιζόμενο παιδί. ²⁰ Και το πνεύμα το πονηρόν, μόλις είδε τον Ιησούν, αμέσως συνεκλόνισε με σπασμούς τον νέον, ο οποίος αφού έπεσε εις την γην, εκυλίετο και έβγαζε αφρούς. ²¹ Και ηρώτησε ο Κυριος τον πατέρα του νέου· “πόσος καιρός είναι από τότε που συνέβη αυτό;” Και εκείνος είπε· “από την παιδικήν του ηλικίαν. ²² Και πολλές φορές τον έρριξεν εις την φωτιά και εις τα νερά, δια να τον εξοντώση. Αλλ’ εάν ημπορής να κάμης τίποτε, σπλαγχνίσου μας και βοήθησέ μας”. ²³ Ο δε Ιησούς του είπε τούτο· “εάν συ ημπορής να πιστεύσης, τότε όλα είναι κατορθωτά στον πιστεύοντα”. ²⁴ Και αμέσως πατήρ του παιδίου με δάκρυα εις τα μάτια έκραξε και είπε· “πιστεύω, Κυριε, βοήθησέ με να ελευθερωθώ από την ολιγοπιστίαν και να αποκτήσω ζωντανήν πίστιν”. ²⁵ Επειδή δε ο Ιησούς είδε ότι λαός έτρεχε από τα διάφορα μέρη και εμαζεύετο εκεί, επέπληξε το ακάθαρτον πνεύμα και του είπε· “το πνεύμα το άλαλον και το κωφόν, εγώ σε διατάσσω, έβγα από αυτόν και ποτέ πλέον να μη ξαναεισέλθης εις αυτόν”. ²⁶ Και το πνεύμα το πονηρόν αφού έκραξε και συνεκλόνισε παρά πολύ τον νέον, εβγήκε. Και έμεινε ο νέος σαν πεθαμένος, ώστε πολλοί να λέγουν ότι απέθανε. ²⁷ Ο δε Ιησούς τον επιασε από το χέρι, τον εσήκωσε και εκείνος εστάθη όρθιος. ²⁸ Οταν δε εισήλθεν ο Κυριος εις ένα σπίτι, οι μαθηταί του τον ερωτούσαν ιδιαιτέρως· “διατί ημείς δεν ημπορέσαμεν να διώξωμε το ακάθαρτον πνεύμα;” ²⁹ Και εκείνος τους είπεν· “αυτό το γένος των δαιμονίων με τίποτε άλλο δεν διώχνεται, παρά μόνον με προσευχήν και νηστείαν”. ³⁰ Και αφού ανεχώρησαν από εκεί, επροχωρούσαν από απόμερους δρόμους δια μέσου της Γαλιλαίας και δεν ήθελε να μάθη κανείς δια την διάβασίν του αυτήν. ³¹ Και τούτο, διότι εδίδασκε τους μαθητάς του ιδιαιτέρως και τους επληροφορούσε, ότι ο υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χέρια μοχθηρών ανθρώπων, οι οποίοι και θα τον θανατώσουν, και αφού θανατωθή, την τρίτην ημέραν θα αναστηθή.

Η θεραπεία του δαιμονισμένου

Μπορούμε να προσευχηθούμε εμείς…

Μόλις ο Κύριος κατέβηκε από το όρος Θαβώρ, από το φως της Μεταμορφώσεως κάτω στον κόσμο, ένας πατέρας έτρεξε κοντά του να Του πει τον μεγάλο πόνο του: Διδάσκαλε, σου έφερα τον γιο μου, που τον κυρίευσε δαιμονικό πνεύμα και του πήρε τη φωνή. Υποφέρει πολύ! Όταν τον πιάσει, τον ρίχνει στη γη, τον κάνει ν’ αφρίζει, να τρίζει τα δόντια του και τον αφήνει ξερό και αναίσθητο. Πολλές φορές τον έριξε στη φωτιά και στο νερό για να τον εξοντώσει. Παρακάλεσα τους μαθητές σου να τον ελευθερώσουν, αλλά δεν μπόρεσαν.

Τότε ο Κύριος γεμάτος παράπονο αναφώνησε:

— Ω γενεά που παραμένεις άπιστη και διεστραμμένη, ενώ είδες τόσα θαύματα! Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας και θα σας ανέχομαι; Φέρτε τόν μου εδώ.

Μόλις όμως έφεραν τον νέο μπροστά στον Κύριο, το θέαμα ήταν φοβερό. Το πονηρό πνεύμα άρχισε να συνταράζει με σπασμούς τον νέο, ο οποίος, αφού έπεσε στη γη, κυλιόταν κι έβγαζε αφρούς από το στόμα του.

Δεν μπορούσε όμως να πει ούτε λέξη. Μόνο κραυγές μπορούσε να βγάζει πολλές, που συγκλόνιζαν τις καρδιές όσων τον έβλεπαν. Ο νέος αυτός δεν μπορούσε να μιλήσει, να εκφράσει την ικεσία του στον Κύριο, να ζητήσει τη σωτηρία του. Κι αντί γι’ αυτόν παρακαλεί ο πατέρας.

Εδώ έχουμε μία περίπτωση δαιμονισμένου παιδιού. Όμως ο διάβολος και με πολλούς άλλους τρόπους εξουσιάζει τους ανθρώπους, ιδιαιτέρως στη δαιμονοκρατούμενη εποχή μας, πόσοι νέοι ζουν μακριά από τον Θεό και υποφέρουν κυριευμένοι από τα δαιμονικά τους πάθη. Μαζί τους βασανίζονται και οι συγγενείς τους. Κι όταν αυτοί είναι άνθρωποι του Θεού, υποφέρουν ακόμη περισσότερο κατανοώντας την κατάσταση των αγαπημένων τους.

Ο πατέρας όμως του Ευαγγελίου δίνει σ’ όλους αυτούς και σ’ όλους τους πιστούς ένα μεγάλο δίδαγμα. Όταν αυτοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να προσευχηθούν για τον εαυτό τους, να προσευχόμαστε εμείς γι’ αυτούς. Κάθε φορά που βλέπουμε στους ιερούς ναούς μας ότι απουσιάζουν από τη θεία λατρεία χιλιάδες νέοι, νέοι που ξενύχτησαν στα σκοτεινά κέντρα του κόσμου και πολλοί έχασαν τη νεανική τους δροσιά και καθαρότητα, ας προσευχόμαστε εμείς γι’ αυτούς. Ας πονέσουμε εμείς για το δικό τους μαρτύριο. Ας κλάψουμε εμείς για το δικό τους δράμα. Και να είμαστε βέβαιοι ότι τα δικά μας δάκρυα, οι δικές μας ικεσίες, θα μαλακώσουν κάποτε τις ψυχές πολλών νέων, θα φέρουν τη μετάνοια και την επιστροφή τους.

Προσευχή και νηστεία

Ο πατέρας συνεχίζει την ικεσία του. Κύριε, εάν μπορείς να κάνεις κάτι, λυπήσου μας και βοήθησέ μας. Όμως ο Ιησούς του αποκρίνεται: Εσύ εάν μπορείς να πιστεύσεις, τότε όλα είναι δυνατά σ’ εκείνον που πιστεύει. Κι αμέσως ο πατέρας γεμάτος δάκρυα φωνάζει: Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην ολιγοπιστία μου.

Τότε ο Ιησούς Χριστός με θεϊκή εξουσία λέει: Πνεύμα άλαλο και κουφό, εγώ σε διατάζω, βγες από αυτόν και μην ξαναμπείς ποτέ μέσα του. Και το πονηρό πνεύμα, αφού έκραξε και συντάραξε τον νέο, έφυγε αφήνοντάς τον κάτω στη γη σαν νεκρό. Τότε ο Κύριος τον έπιασε από το χέρι και τον σήκωσε. Οι μαθητές έκπληκτοι Τον ρωτούν κατόπιν ιδιαιτέρως: Γιατί, Κύριε, εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε το πονηρό πνεύμα; Κι Εκείνος απαντά: Αυτό το είδος του δαιμονίου δεν φεύγει από τον άνθρωπο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.

Τροπάρια Αγίας Αικατερίνης - Βυζαντινοί Μελωδοί

ΜΟΝΗ ΣΙΝΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ~ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΡΟΣ ΣΙΝΑ

ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΣΙΝΑ. 18/05/2017

Ιστορία του Μοναχισμού Ο άγιος Νείλος Αγκύρας και ο Μοναχισμός του Γεωργίου Φλωρόφσκυ Επίτιμου καθηγητού της Ιστορίας της Ανατολικής Εκκλησίας του Πανεπιστημίου του Harvard

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο: "Οι Βυζαντινοί Ασκητικοί και Πνευματικοί Πατέρες". (Μετάφραση Παναγιώτη Κ. Πάλλη. Εκδόσεις Πουρναρά. Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 295-302).

(Τίτλος πρωτοτύπου: The Byzantine Ascetic and Spiritual Fathers. © BUCHERVERTRIEBSANSTALT. © 1992 Για την ελληνική γλώσσα Πουρναράς Παναγιώτης Καστριτσίου 12 Θεσσαλονίκη ISBN: 960-242-031-6).

Ο Αγ. Νείλος Αγκύρας ονομάζονταν, δυστυχώς, εσφαλμένα «Σιναΐτης». Η παρεξήγηση προήλθε από το έργο με τον τίτλο Narrationes de caede monachorum in monte Sinae -Διηγήσεις της σφαγής των μοναχών στο Όρος Σινά (Migne, Patrologia Graeca 79, 589-693). Αυτό το έργο ισχυρίζεται ότι είναι βιογραφία, αλλά δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια τυπική Βυζαντινή ρομαντική νουβέλλα. Σ' αυτό το «μυθιστόρημα» ο Νείλος παρουσιάζεται ως έπαρχος στην Κωνσταντινούπολη την εποχή τού Θεοδοσίου τού Μεγάλου (379-395). Ο Νείλος, σύμφωνα με αυτό το «μυθιστόρημα», παραιτήθηκε από τη θέση του και πήρε το γιο του, τον Θεόδουλο, μαζί του για να γίνει ερημίτης στο Όρος Σινά. Οι μοναχοί δέχτηκαν επίθεση βαρβάρων ληστών, και εσφάγησαν ή συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. Ο γιος τού Νείλου συνελήφθη· ο Νείλος κατάφερε να διαφύγει. Αλλά ο Θεόδουλος τελικά κατάφερε να ξανασυναντηθεί με τον πατέρα του, και οι δυο, κατά το «μυθιστόρημα», χειροτονήθηκαν ιερείς από τον επίσκοπο της Eleusa στην Παλαιστίνη και εστάλησαν πίσω στο Όρος Σινά. Ήταν αυτή η μυθική διήγηση στο έργο «Narrationes … » που επέδρασε στα λειτουργικά βιβλία της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ιδιαίτερα το Βυζαντινό Συναξάριο τού δέκατου αιώνα, και, από εκεί, από αυτήν τη μυθική διήγηση, καθιερώθηκε το εσφαλμένο όνομα τού «Νείλου τού Σιναΐτη». Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τυπικό Ελληνιστικό μυθιστόρημα. Η πραγματική βιογραφία είναι εντελώς διαφορετική.

Ο Νείλος γεννήθηκε, φαίνεται, στην Άγκυρα και μορφώθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου έγινε μαθητής του Αγ. Ιωάννου τού Χρυσοστόμου, και υπερασπίστηκε γενναία τον Χρυσόστομο κατά των εχθρών του. Ο Νείλος έφυγε από την Κωνσταντινούπολη και έγινε ηγούμενος σ' ένα μοναστήρι κοντά στην Άγκυρα. Διατηρούσε μια τεράστια αλληλογραφία και άσκησε ευρεία επίδραση πάνω στους συγχρόνους του. Έζησε στο μοναστήρι μέχρι του θανάτου του περί το 430.

Εκείνο που πρώτα απ' όλα προκαλεί κατάπληξη είναι η έκταση και η ποικιλία της αλληλογραφίας του —έγραψε 1.061 επιστολές. Η συλλογή των επιστολών του αναφέρεται τόσο νωρίς όσο είναι η εποχή της Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου (787). Κάθε τι μέσα σ’ αυτήν δεν είναι μια επιστολή κατά κυριολεξία. Μερικά είναι πολύ σύντομα -αυτά είναι μάλλον αποσπάσματα, συχνά επί μέρους «ρητά». Στη συλλογή των επιστολών δεν τηρείται ούτε χρονολογική ούτε συστηματική τάξη (ανατυπώθηκε στο Migne, Patrologia Graeca 79, 81-582).

Όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης Σταθερή. Εορτάζει στις 6 Απριλίου εκάστου έτους.

Kανών ακριβής Γρηγόριε ωράθης, Θείας προσευχής, πάντας εις ην οτρύνεις.

Βιογραφία Ο Όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης οφείλει την επωνυμία του στο όρος Σινά, όπου έλαβε το μοναχικό σχήμα. Γεννήθηκε το έτος 1255 μ.Χ. στο χωριό Κούκουλο, πλησίων των Κλαζομενών της Μικράς Ασίας (αρχαία πόλη που βρισκόταν 40 χιλιομ. ΝΔ της Σμύρνης), από ευλαβείς και πλούσιους γονείς, από τους οποίους, παράλληλα με τους ευσεβείς διδασκάλους του, έμαθε τα πρώτα ιερά γράμματα. Κατόπιν πήγε στην Κύπρο, όπου έζησε για μικρό χρονικό διάστημα κοντά σε κάποιον ενάρετο μοναχό και έγινε και ο ίδιος δόκιμος και στη συνέχεια μετάβη στο όρος Σινά. Εκεί έλαβε τη μοναχική κουρά και έζησε ασκώντας την υπακοή και την ταπεινοφροσύνη, με αυστηρή νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Από το Σινά αναχώρησε για τα Ιεροσόλυμα, ως επισκέπτης και προσκυνητής του Παναγίου Τάφου και των λοιπών προσκυνημάτων της Παλαιστίνης και κατόπιν ήλθε στην Κρήτη, στους Καλούς Λιμένες, όπου διδάχθηκε τη νοερά προσευχή από τον ερημίτη Αρσένιο τον Αγιοφαραγγίτη. Στην συνέχεια μετέβη με πλοίο στο Άγιον Όρος. Εκεί, αφού επισκέφθηκε όλες τις μονές, τις σκήτες και τα κελιά, καθώς και τους δύσβατους και ερημικούς τόπους του, κατοίκησε κατ' αρχήν στη σκήτη του Μαγουλά, που βρισκόταν απέναντι από την ιερά μονή Φιλοθέου και μετά στις Καρυές και σε άλλα σημεία του Άθω. Σε όλα αυτά τα μέρη, όπως επίσης και στην περιοχή της Μεγίστης Λαύρας, έχτιζε κελιά για όσους έρχονταν προς αυτόν. Αυτοί ήταν στο σύνολό τους επιφανείς άνδρες, οι οποίοι επιθυμούσαν να ακούσουν την ψυχωφελέστατη διδασκαλία του και να μονάσουν κοντά του. Αλλά, επειδή ακριβώς αγαπούσε την αναχώρηση και δεν ήθελε «οὐδ’ ἐπὶ στιγμὴν νὰ ἀποχωρισθῆ ἀπὸ τὴν θεωρίαν», μετέβαινε σε δύσβατα και απόκρημνα μέρη, όπου ήταν δύσκολο να τον πλησιάσουν πολλοί άνθρωποι και να του εκφράσουν την ευλάβειά τους, διαταράζοντας έτσι την ησυχία που τόσο ποθούσε. Ο Όσιος, λοιπόν, υπήρξε εξαιρετική φυσιογνωμία στην εποχή του και διακρίθηκε προπαντός ως ο πρώτος και μεγάλος συστηματικός δάσκαλος της νοεράς προσευχής: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον μὲ τὸν ἁμαρτωλόν».

Χερουβικόν (αγια) ΠΕΤΡΟΥ [ψάλλουν Σιναϊτες μοναχοί]

Απόκτησε έλεος για όλους, για να ’χεις παρρησία στο Θεό. Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης

  iconandlight

Ο ΑΒΒΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ της Φέρμης, παρακάλεσε τον όσιο Παμβώ να του ειπεί έναν ωφέλιμο λόγο, που να τον θυμάται σ’ όλη του τη ζωή.
– Απόκτησε έλεος για όλους, Αββά Θεόδωρε, για να ’χεις παρρησία στο Θεό, του είπε ο άγιος Γέρων.

***

ΟΤΑΝ Ο ΑΒΒΑΣ Θεόδωρος ήτο ακόμη υποτακτικός, τον έστειλε ο Γέροντάς του στο φούρνο της Σκήτης να ψήση τα παξιμάδια του. Εκεί βρήκε κάποιον άλλον που ήθελε να φουρνίση τα δικά του, μα δεν έβρισκε βοηθό. Ο νεαρός Θεόδωρος άφησε κάτω τον τορβά του κι’ έδωσε ένα χέρι στον Αδελφό. Δεν πρόλαβε να τελειώση και έφθασε άλλος με ψωμιά. Ο Θεόδωρος παρεχώρησε πάλι τη θέσι του και πρόσφερε τη βοήθειά του. Σε λίγο ήλθε τρίτος και τέταρτος έως έξι. Ο Θεόδωρος εβοήθησε τους Αδελφούς και τελευταίος από όλους έψησε τα δικά του παξιμάδια. Έδυε ο ήλιος πλέον, όταν εγύριζε στο Γέροντά του. Του είπε το λόγο που τον έκανε να καθυστερήση τόσο πολύ, χωρίς να θεωρή όμως ότι έκανε κάτι αξιόλογο…

***

ΡΩΤΗΣΕ κάποιος αδελφός τον ίδιο Αββά Θεόδωρο τί έπρεπε να κάνη για να τηρή πάντοτε τις θείες εντολές.
– Την ίδια ακριβώς επιθυμία είχε κι ο συνασκητής μου Αββάς Θεωνάς, αποκρίθηκε ο Γέροντας, και άκουσε τί έκανε: Πήγε στο φούρνο ένα πρωί να ψήση τα ψωμιά του. Μόλις τα έβγαλε ζεστά-ζεστά, έτυχε να περάσουν απο κει μερικοί ζητιάνοι. Χωρίς δισταγμό ο Αββάς Θεωνάς τους τα μοίρασε όλα. Γυρίζοντας στο κελλί του, βρήκε άλλους στο δρόμο κι επειδή δεν είχε άλλα ψωμιά, τους έδωσε τα καλάθια. Πιο πέρα συνάντησε κάποιον γυμνό και τον λυπήθηκε. Έβγαλε αμέσως τα ρούχα του και τον έντυσε. Φθάνοντας ο ίδιος γυμνός στο κελλί του, μεμφόταν πάλι τον εαυτό του κι έλεγε:
– Αλλοίμονο μου, ποτέ δεν τηρώ τις εντολές του Θεού.

Με την πίστη του σταμάτησε τον ήλιο και καρποφόρησε η έρημος . Όσιος αββάς Πατερμούθιος

Όσιος αββάς Πατερμούθιος

Εορτάζει στις 9 Ιουλίου

Κάποια ημέρα ο Όσιος αββάς Πατερμούθιος, πληροφορήθηκε ότι ο αδελφός ενός μαθητή του ήταν ετοιμοθάνατος. Τότε, κίνησε αμέσως για να τον προφθάσει ζωντανό και να τον νουθετήσει χριστιανικά. Είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος, ακόμη δεν είχε φθάσει και ο δρόμος ήταν ακόμη αρκετός. Τότε έστρεψε το πρόσωπό του προς τον ήλιο και είπε : «Εις το όνομα του Θεού σε προστάζω να σταματήσεις ώσπου να φθάσω στον άρρωστο».
Λέγοντας αυτά με πίστη, ώ του Θαύματος !, σταμάτησε να κινείται ο ήλιος ώσπου έφθασε στην οικία του αρρώστου ο αββάς. Οι εγχώριοι που ήσαν συγκεντρωμένοι με μεγάλη έκπληξη ρώτησαν τον Όσιο για το θαύμα που έκαμε. Ο δε Όσιος τους απάντησε : δεν θυμάστε τα Δεσποτικά λόγια, ότι αν έχουμε πίστη ως κόκκο σινάπεως, μπορούμε να μετατοπίσουμε βουνά και άλλα θαυμάσια μεγαλύτερα να κάνουμε ; Τότε αρκετοί, συνεπεία του θαύματος που επετέλεσε ο Όσιος, έγιναν μαθητές του.
Βρίσκοντας τον ασθενή πεθαμένο ο Όσιος, τον φίλησε και του είπε :
– «Τι θέλεις αδελφέ μου να μείνεις με τον Χριστό ή να επιστρέψεις πάλι εδώ μαζί μας» ;
– Ο δε νεκρός αποκρίθηκε : «Καλύτερα να είμαι με τον Δεσπότη μας».
Ο Όσιος τότε του απάντησε :
– «Κοιμήσου εν ειρήνη λοιπόν, και πρέσβευε στον Θεό για μας».
Οι παρευρισκόμενοι βλέποντας το μέγα Θαύμα, έμειναν εκστασιασμένοι. Ο δε Όσιος, ενταφίασε το σκήνωμα του αδελφού του μαθητού του με επιμέλεια.

Πηγή : Αγαπίου μοναχού του Κρητός, Βιβλίον καλούμενον Εκλόγιον : τουτέστιν οι ωραιότεροι Βίοι των αγίων εκ του μεταφραστού Συμεώνος. Ενετίησιν 1799, σ. 320 κ.ε. http://tribonio.blogspot.gr/2014/08/blog-post_82.html

Ενώ ο Όσιος Πατερμούθιος μιλούσε ακόμη, ήρθε ένας χωρικός κρατώντας ένα δοχείο γεμάτο άμμο και περίμενε να τελειώσει η διήγηση. Απορώντας και εμείς, ρωτήσαμε τον Γέροντα τι άραγε θέλει αυτός ο επισκέπτης με την άμμο. Και ο Γέροντας μας αποκρίθηκε:
-Παιδιά μου δεν έπρεπε να καυχηθώ σε εσάς ούτε να περιγράψω τα κατορθώματα των πατέρων μας, για να μην το πάρουμε επάνω μας και χάσουμε τον μισθό μας. Αλλά βλέποντας τον ζήλο σας, εφόσον ήρθατε από τόσο μακρυά και για να μην σας στερήσω από την ωφέλεια, θα σας διηγηθώ μπροστά στους αδελφούς πως οικονόμησε ο Θεός τα πράγματα, με όργανά του εμάς.
Η γύρω περιοχή ήταν άγονη και οι αγρότες που την είχαν, όταν έσπερναν το σιτάρι, με δυσκολία θέριζαν το διπλάσιο. Ένα σκουλήκι που έβγαινε μέσα στο στάχυ, κατέστρεφε όλη τη σοδειά. Οι γεωργοί αφού κατηχήθηκαν από εμάς κι έγιναν Χριστιανοί, μας παρακαλούσαν να προσευχόμαστε για τη συγκομιδή.
Τους είπα τότε:
«Εάν έχετε πίστη στο Θεό, και η άμμος αυτή της ερήμου θα σας δώσει καρπό». Εκείνοι χωρίς χρονοτριβή γέμισαν τις ποδιές τους από την άμμο που πατούσαμε και μας την πρόσφεραν, για να την ευλογήσουμε. Και καθώς εγώ προσευχήθηκα να γίνει σύμφωνα με την πίστη τους, εκείνοι έσπειραν την άμμο μαζί με τα σιτάρια στα χωράφια τους και ξαφνικά η χώρα έγινε καρποφόρα περισσότερο απ’όλη την Αίγυπτο. Έχοντας λοιπόν αυτό το έθιμο, μας ενοχλούσαν κάθε χρόνο.

Σύναξη πάντων των Σιναϊτών Αγίων – Σιναϊτικό Αγιολόγιο

Σύναξη πάντων των Σιναϊτών Αγίων

Εορτάζουν την Τετάρτη της Διακαινησίμου

Το Γεροντικό του Σινά

Όσιος Μεγέθιος ,ασκητής της κοιλάδας των Αγ. Τεσσαράκοντα. Είπεν ο αββάς Μεγέθιος: ” Στην αρχή συναντιόμασταν μεταξύ μας και συζητούσαμε για την ωφέλεια μας οικοδομώντας ο ένας τον άλλο, γινόμασταν παρέες – παρέες που ανέβαιναν στον ουρανό. Τώρα όμως μαζευόμαστε και μιλώντας ο ένας εναντίον του άλλου πέφτουμε χαμηλά”.
Είπεν ο αββάς Νείλος:
“Αν θέλεις να προσευχηθείς σωστά, να μη πικράνεις καμιά ψυχή, γιατί αλλιώς άδικα κοπιάζεις”.
Λέγει ο αδελφός στον αββά Σιλουανό:
– Εγώ αββά, από τότε που άρχισα να μονάζω, ψάλλω την ακολουθία του κανόνα των ωρών σύμφωνα με την Οκτάηχο.
Αποκρίθηκε ο γέροντας:
– Γι’ αυτό ακριβώς φεύγουν από σένα η κατάνυξη και το πένθος. Θυμήσου τους μεγάλους πατέρες, πως, παρόλο που ήταν αμόρφωτοι και δεν γνώριζαν ούτε ήχους ούτε τροπάρια παρά μόνο λίγους ψαλμούς, έλαμψαν σαν αστέρες στον κόσμο. Τέτοιοι ήταν ο αββάς Παύλος ο απλός, ο αββάς Παμβώ, ο αββάς Απολλώ και οι λοιποί θεοφόροι πατέρες, οι οποίοι και νεκρούς ανέστησαν και μεγάλα θαύματα έκαναν και την εξουσία εναντίων των δαιμόνων είχαν λάβει από το Θεό όχι με τα ψαλσίματα, τα τροπάρια και τις μελωδίες, αλλά με την προσευχή που γίνεται με συντετριμμένη καρδία και με τη νηστεία. Με αυτά παραμένει αδιαλείπτως ο φόβος του Θεού μέσα στην καρδία και δυναμώνει το πένθος, που καθαρίζει τον άνθρωπο από κάθε αμαρτία και κάνει το νου καθαρότερο από το χιόνι. Γιατί η ομορφιά του ψαλσίματος δεν σώζει τον άνθρωπο, αλλά ο φόβος του Θεού και η τήρηση των εντολών του Χριστού τον σώζουν. Το ψάλσιμο όμως πολλούς κατέβασε στα τρίσβαθα της γης, όχι μόνο κοσμικούς αλλά και ιερείς, γιατί αδυνάτισε τον χαρακτήρα τους και τους γκρέμισε στην πορνεία και σε άλλα αισχρά πάθη. Το ψάλσιμο λοιπόν είναι για τους κοσμικούς, γι’ αυτό και ο λαός μαζεύεται στις εκκλησίες. Σκέψου, παιδί μου, πόσα αγγελικά τάγματα υπάρχουν στον ουρανό και για κανένα από αυτά δεν λέγει η Γραφή ότι ψάλλουν σύμφωνα με την Οκτάηχο, αλλά ότι το ένα τάγμα ψάλλει ακαταπαύστως το “Αλληλούια”, άλλο το “Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ” και άλλο “Ευλογημένη η δόξα Κυρίου εκ του τόπου και εκ του οίκου αυτού”. Εσύ λοιπόν, παιδί μου, να μιμηθείς τους πατέρες, εάν θέλεις στις προσευχές σου ν’ αποκτήσεις κατάνυξη, φυλάγοντας το νου σου όσο μπορείς συγκεντρωμένο και μακριά από ρεμβασμούς. Αγάπησε την ταπείνωση του Χριστού και πρόσεχε τον εαυτό σου περιφρουρώντας το νου σου την ώρα της προσευχής. Και όπου βρεθείς, μη προβληθείς ως σοφός και δάσκαλος, αλλά ως αμόρφωτος και μαθητής, και ο Θεός θα σου χαρίσει την κατάνυξη.

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ & ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

Στοιχεῖα τῆς Ἐκδόσεως

 Κέντρον ῾Αγιολογικῶν Μελετῶν «ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ» Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ῎Εκδοσις ὑπό τοῦ «Κέντρου Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ῾Ιεραποστολῆς... Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ» Στρογγύλη Κορωπίου ᾿Αττικῆς Μετάφρασις Ρωσικῶν κειμένων· Πρεσβυτέρα ᾿Αντωνία Σίντνιεβα καὶ Σοφία Λεγάκη.

Συγκρότησις κειμένου· Πρεσβυτέρα ᾿Αντωνία Σίντνιεβα. Διορθώσεις· ᾿Αθηνᾶ Νικολοπούλου καί ᾿Αγλαΐα Δήμτσα, Φιλόλογοι. ᾿Επιμέλεια κειμένου καί ἐκδόσεως· ᾿Αντ. Μάρκου Κεντρική διάθεσις· ῾Ιερά Μονή ἁγ. Αἰκατερίνης Στρογγύλη Τ.Θ. 54, 194 00 Κορωπί. Τηλ. 210 60 20 176. ᾿Εμπροσθόφυλλο· Εἰκόνα τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου τοῦ Καυκάσου, ἔργο τῆς Πρεσβυτέρας ᾿Αντωνίας Σίντνιεβα.

ΕΥΛΟΓΙΑ
τοῦ Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς
κ. ΚΗΡΥΚΟΥ

῾Ο ἅγιος Θεοδόσιος τοῦ Μινβόντι Καυκάσου εἶναι μία τῶν μεγαλυτέρων πνευματικῶν φυσιογνωμιῶν τῆς μαρτυρικῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν, ἀλλά καί γενικώτερον τῆς ᾿Ορθοδοξίας τοῦ 20οῦ αἰῶνα «᾿Αφορισμένος ἐκ κοιλίας μητρός» (κατά τήν ἔκφρασιν τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου), εἰς τό ἔργον τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν, θαυματουργός ἀπό τῆς ἐφηβικῆς του ἤδη ἡλικίας (ἐφ’ ὅσον τό πρῶτο του θαῦμα τό ἐπετέλεσεν, Χάριτι Θεοῦ, εἰς ἡλικίαν μόλις 14 ἐτῶν!), διακονητής τοῦ Παναγίου Τάφου ἐπί σειράν δεκαετιῶν, ἐξόριστος καί ἔγκλειστος εἰς τό φοβερόν Στρατόπεδον Σολόβκι, διά Χριστόν Σαλός, Προφήτης καί θεραπευτής τῶν σωματικῶν καί πνευματικῶν παθῶν τοῦ λαοῦ, διεκρίθη κυρίως ὡς ῾Ομολογητής τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδοξίας εἰς τήν Σοβιετικήν Ρωσίαν.

Καί μόνη ἡ παρουσία του ἀποτελοῦσε ἔλεγχον διά τό Σοβιετοποιημένον Σεργιανιστικόν Πατριαρχεῖον Μόσχας, τό ὁποῖον μετά τόν θάνατόν του, προέβη εἰς τήν ἀνακομιδήν καί ἁρπαγήν τῶν τιμίων λειψάνων του, τόν ἐμφανίζει δέ ὡς μέλος τῆς ψευδοεκκλησίας του, διά νά ἀποπροσανατολίση τούς Κατακομβίτας πιστούς καί σταδιακῶς τούς ὑπαγάγη εἰς τήν δικαιοδοσίαν του.

῾Η Χάρις τοῦ Θεοῦ ἠξίωσε πολλάκις τόν γράφοντα νά προσκυνήση τόν τάφον τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου εἰς Μινβόντι Καυκάσου (ὡς ᾿Επίσκοπος ποιμένων τάς ὑπό τήν δικαιοδοσίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος Κοινότητας τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν), θεωρῶ δέ ἰδιαιτέραν εὐλογίαν τήν προσφοράν εἰς τήν ταπεινότητά μου τοῦ ᾿Επιτραχηλίου καί τοῦ ᾿Αρτοφορίου του, τά ὁποῖα εἶχεν ἐμπιστευθεῖ εἰς Μοναχήν - πνευματικήν του θυγατέραν, μέ τήν ἐντολήν νά δοθοῦν εἰς τόν ᾿Ορθόδοξον ῞Ελληνα Μητροπολίτην, ὁ ὁποῖος θά τελοῦσε Τρισάγιον ἐπί τοῦ τάφου του! Τά κειμήλια αὐτά εὐλαβῶς φυλάσσονται εἰς τόν ἡμέτερον ᾿Επισκοπικόν Ναόν τῆς ἁγ. Αἰκατερίνης, εἰς Στρογγύλην Κορωπίου.

Εὐλογοῦντες τήν ἔκδοσιν τοῦ ἀνά χεῖρας πονήματος τῆς Εὐλαβεστάτης Πρεσβυτέρας ᾿Αντωνίας Σίντνιεβα, ἐπικαλούμεθα πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ, διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου καί Πάντων τῶν ῾Αγίων. ΑΜΗΝ.

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης

+ ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ

᾿Επισκοπεῖον ἁγ. Αἰκατερίνης, 26η ᾿Ιουλίου 2006

Μνήμη ῾Οσιομ. Παρασκευῆς, ῾Ερμολάου

καί Θεοδοσίου τοῦ Θαυματουργοῦ

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ὁ ἅγ. Θεοδόσιος

πρός πιστούς τῶν Κατακομβῶν:

"Ἀπό τούς Ἕλληνες πήραμε τήν Ἀποστολική Διαδοχ ή,

ἀπό αὐτούς θά τήν ξαναπάρουμε "!

Ἡ γραφίδα τῆς Εὐλαβεστάτης Πρεσβυτέρας Ἀντωνίας Σίντνιεβα (Πτυχιούχου Οἰκονομικῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βορονέζ Ρωσίας καί Ἁγιογράφου), προσφέρει στό ἁγιόφιλο ἑλληνόφωνο ἀναγνωστικό κοινό τόν βίο ἑνός "ἐν πολλοῖς" ἀγνώστου Ἁγίου τοῦ 20οῦ αἰ., τοῦ Θαυματουργοῦ Θεοδοσίου τοῦ Ἱεροσολυμίτου, τοῦ ἐν Μινβόντι Καυκάσου (+ 1948).

Διά τόν ἅγ. Θεοδόσιο ἔχουν γίνει ἀπό τόν γράφοντα τρεῖς δημοσιεύσεις στό ἐπίσημο δημοσιογραφικό ὄργανο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς (τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), τό Περιοδικό " Ὀρθόδοξος Πνοή ", μία τέταρτη στόν ἐπίτομο Ἡμεροδείκτη τοῦ 2002 τῆς ἰδίας Μητροπόλεως (ὅπου ἀφιέρωμα στήν Ρωσική Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν), ἐνῶ σ' αὐτόν ἦταν ἀφιερωμένος καί ὁ Ἡμεροδείκτης τοῦ 2006.

Τό κείμενο τῆς Πρεσβυτέρας Ἀντωνίας διακρίνεται γιά τό ἁπλό καί ἀνεπιτήδευτο ὕφος του. Εἶναι ἕνα κείμενο χαριτωμένο. Οἱ πληροφορίες πού ἀφοροῦν τόν Ἅγιο προέρχονται εἴτε ἀπό ρωσικά κείμενα πού ἤδη κυκλοφοροῦν, εἴτε ἀπό πρόσωπα πού τόν γνώρισαν στήν ζωή του ἤ εὐργετήθηκαν ἀπό αὐτόν μετά τόν θάνατό του. Εἶναι ἔγκυρες μαρτυρίες ἀξιοπίστων μαρτύρων, αὐτοπτῶν ἤ αὐτηκόων. Εἶναι κατάθεση ψυχῆς ἁπλῶν ἀνθρώπων, πού ἀπευθύνεται στούς ἁπλούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ.

Παρά τά προηγούμενα τό ἀνά χεῖρας κείμενο δέν μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ λαϊκό θρησκευτικό ἀνάγνωσμα, στερούμενο ἁγιολογικῆς ἐγκυρότητος. Οἱ πληροφορίες πού περιέχει εἶναι μεγάλης ἱστορικῆς σημασίας καί σκιαγραφοῦν πλήρως, μέχρι λεπτομερείας, τόσο τό πρόσωπο, ὅσο καί τό περιβάλλον καί τίς συνθῆκες μέσα στίς ὁποίες ἔζησε καί τελειώθηκε. Στό ἔργο αὐτό διαπιστώνουμε:

Ο Άγιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης και καθηγητής της ερήμου

 

Γράφει ο π. Κωνσταντίνος Παπανάτσιος,
​Εφημέριος του Ιερού Ναού Γενεθλίου Τιμίου Προδρόμου Βόλου.

Την ΙΑ' του Μηνός Ιανουαρίου, η Ορθόδοξος εκκλησία μας, τιμά τη μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου και καθηγητού της ερήμου.

Ο Όσιος Πατήρ ημών Θεοδόσιος είχε καταγωγή από την Καππαδοκία. Ήταν γιος του Προαιρέσιου και της Ευλογιάς. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς Χριστιανοί, και ανέθρεψαν τα παιδιά τους, τόσο με την υλική τροφή, όσο και με την πνευματική τροφή και ευσέβεια της ορθοδόξου πίστεως.

Εδώ θα μας επιτρέψετε να πούμε ταπεινά, ότι, τα παιδιά τα οποία έχουν την μεγάλη ευλογία να έχουν γονείς ευσεβείς, οι οποίοι τα ανατρέφουν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και δημιουργούν μικρούς Χριστούς πάνω στην γη. Αλλοίμονον, όμως, στους γονείς εκείνους, οι οποίοι δείχνουν αδιαφορία για την πνευματική και χριστιανική ζωή των παιδιών τους, διότι χωρίς χριστιανική ανατροφή, τα παιδιά θα γίνουν όργανα του πανούργου διαβόλου και θα τα βλέπουν οι γονείς τους, να βασανίζονται στην δαιμονική κόλαση τόσο της παρούσης όσο και της μέλλουσας ζωής.

Ο Όσιος Θεοδόσιος από νεαρή ηλικία, ακολούθησε τον μοναχικό βίο, εργάστηκε για την αύξηση και την εξάπλωση του μοναχισμού σε διάφορα μέρη της Καππαδοκίας. Πολλές φορές επισκέφτηκε τους Αγίους τόπους και διερχόμενος από την πόλη της Αντιόχειας, επισκέφτηκε έναν άλλον Μεγάλο Πατέρα της εκκλησίας μας, τον Όσιο Συμεών του Στυλίτη, από τον οποίον διδάχτηκε την μοναχική ζωή. Αργότερα έγινε υποτακτικός ενός άλλου Οσίου το όνομα του οποίου ήταν Λογγίνος. Από τον οποίο διδάχτηκε την υπακοή, την εγκράτεια, την προσευχή και κάθε άλλη ασκητική αρετή.

Ο Όσιος Θεοδόσιος ήταν τόσο πολύ εγκρατής, ώστε για τριάντα ολόκληρα χρόνια δεν έλαβε άρτο, και έτρωγε άπαξ της εβδομάδος. Μάλιστα έφτασε σε τέτοιο πνευματικό ύψος, που αξιώθηκε να γίνει ηγούμενος πολλών μοναστηριών και καθιέρωσε το κοινοβιακό σύστημα. Γι' αυτό κι έλαβε από την εκκλησία μας την επωνυμία "Κοινοβιάρχης".

Απολυτίκιο Αγ. Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου - 11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΑΡΧΟΥ.

Ἡ ὁσιότατη ἀδελφή Μαρία Μαγδαληνή (κατά κόσμον Marie Madeleine Le Beller), τοῦ π.Γεωργίου Ἀθανασάκη

  Η  οσιότατη  αδελφή  Μαρία Μαγδαληνή  (κατά κόσμον Marie Madeleine Le Beller)  εκοιμήθη εν Κυρίω  σε ηλικία 67-68 ετών, την 12ην Δεκεμβρίου 2013 (Ν.Η.) ημέρα Πέμπτη και ώρα 13:00 μ.μ. στο ερημητήριό της πλησίον του σπηλαίου του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος στο όρος Σινά. Απώλεσε  την επαφή με το περιβάλλον λίγες ώρες προ της τελευτής της και είχε ένα ειρηνικό τέλος στα χέρια του γέροντός της π. Παύλου Σιναϊτου που έσπευσε να της δώσει την τελευταία Θεία Μετάληψη.
Bαπτίστηκε σε ηλικία 40 ετών περίπου στον Ιορδάνη, το έτος 1986. Έζησε στον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος  δεκαοχτώ (18) χρόνια, με πολλούς πειρασμούς και από τους ανθρώπους και από τους δαίμονες. Έξι μήνες στην αρχή διανυκτέρευε έξω ανάμεσα στα βράχια, άστεγη με ένα υπνόσακο, σ`εκείνη την απαράκλητη έρημο συντροφιά με σκορπιούς και δηλητηριώδη φίδια.  Έζησε μεγάλη απόρριψη, πολλοί την θεωρούσαν τρελή και πλανεμένη. Πούλησε το σπίτι της στο Παρίσι κι αγόρασε ένα κομμάτι γη από ένα βεδουίνο κάτω ακριβώς από το σπήλαιο του Άγίου Ιωάννου της Κλίμακος. Εκεί υπήρχε μια χαρουπιά κι ένα πηγάδι. Έχτισε σταδιακά πέντε αυτόνομα κελλάκια, ένα μικρό ναύδριο πάνω σ`ένα βράχο, φύτεψε δένδρα, λίγες ελιές, δυο-τρεις μηλιές και ένα κλήμα και έφτιαξε μικρή στέρνα και κήπο. Όλη την σκήτη της την περιέφραξε με τείχος. Ζούσε απλά καλλιεργώντας τον κήπο της πλέκοντας κομποσχοίνια και ασχολούμενη τα τελευταία χρόνια με την ξυλογλυπτική όπου σημείωσε μεγάλη πρόοδο κατασκευάζοντας εικόνες για το εκκλησάκι της. Στην μονή κατέβαινε κάθε Κυριακή αρχικά και αργότερα κάθε δεκαπέντε και τις μεγάλες εορτές για να μεταλαμβάνει.
Κάποιοι πατέρες την συμπαθούσαν και την προστάτευαν αλλά οι πολλοί την απέρριπταν και σε πολλά την δυσκόλευαν. Κάποτε  απαγόρευσαν στον π. Παύλο να την δέχεται για εξομολόγηση και δεν της επέτρεπαν την δωρεάν φιλοξενία στον ξενώνα των γυναικών. Είχε μεγάλη δύναμη ψυχής που την αντλούσε από την ακράδαντη πίστη της και την ευλογία που της είχαν δώσει για εγκαταβίωση στην έρημο του Σινά, ο π. Πορφύριος (νύν Άγιος Πορφύριος) και η μάτουσκα Λουμπούσκα η δια ΧΝ Σαλή της Αγίας Πετρουπόλεως. Όλος ο πειρασμός ξεκίνησε από την αγάπη της στην έρημο, ενώ οι πατέρες την ήθελαν να ζεί εντός της γυναικείας μονής της Φαράν στην οποία είχε ζήσει δοκιμαστικά ένα χρόνο και μισό στην αρχή. Όμως δεν αναπαύθηκε και όταν ο Γέρων Παϊσιος  επίσκεφθηκε τελευταία φορά το Σινά και πέρασε από την Φαράν της έδωσε την ευλογία του να ζήσει στην έρημο αφού την εξέτασε και ευλόγησε το τυπικό της προσευχής της.
Κάθε Πάσχα πήγαινε στα Ιεροσόλυμα πού περνούσε όλη την μεγάλη εβδομάδα και την Διακαινήσιμο επέστρεφε στο αγαπημένο της ασκητήριο. Μετά το Πάσχα του 2009  δεν πήγε ξανά στα Ιεροσόλυμα.
Στις 18 Νοεμβρίου του 2012 (Κυριακή) ήρθε στη Κρήτη άρρωστη πλέον και στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο διεγνώσθη προχωρημένος καρκίνος του εντέρου.  

Έφυγε για την Μόσχα που είχε γνωστό της τον επίσκοπο που διοικούσε το νοσοκομείο της ρωσικής εκκλησίας. Εκεί τις έκαναν παρατεταμένες ιατρικές εξετάσεις και της ζήτησαν να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και χημειοθεραπείες, στο μεγαλύτερο ιατρικό κέντρο κατά του καρκίνου, της Ρωσίας. Όμως δεν δέχθηκε επιθυμώντας να πεθάνει στην αγαπημένη της σκήτη. Πήγε για προσκύνημα στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, λούστηκε στην πηγή του και πήρε μεγάλο θάρρος. Επέστρεψε στο Σινά μέσω Ιταλίας όπου προσκύνησε τον Άγιο Νικόλαο στο Μπάρι κι εκεί γνώρισε την ρωσίδα Ευφροσύνη, την οποία κάλεσε για να την διακονήσει όταν επέστρεψε στο Σινά κι εκείνη ανταποκρίθηκε άμεσα.  Ήρθε κοντά της και την υπηρέτησε μέχρι το τέλος, χωρίς κανένα υλικό όφελος. Η Ευφροσύνη ήταν δώρο του Θεού γιατί ομιλούσε μόνο ρωσικά τα οποία η Μαρία ελάχιστα ομιλούσε και καταλάβαινε. Όμως είχαν άριστη συνεργασία και την περιποιήθηκε σαν καλή υποταχτική (για δέκα μήνες περίπου), ώστε να κερδίσει και την αγάπη και τον σεβασμό των