Το Μεγαλείο του Γολγοθά - 3ο μέρος

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας…». Τη Μεγάλη Παρασκευή, νωρίς το πρωί, πριν χιλιάδες χρόνια, έλαβε χώρα το πιο συγκλονιστικό γεγονός της ανθρωπότητας…. το γεγονός που σφράγισε για πάντα τη θέση του Θεού απέναντι στον άνθρωπο και την αμαρτία. Ήταν η ιστορική εκείνη στιγμή, η μοναδική και ανεπανάληπτη, που ο Ενσαρκωμένος Θεός γινόταν κατάρα για χάρη του ανθρώπου, γινόταν Εκείνος που απορρίφτηκε με τον πιο ειδεχθή τρόπο, για να γίνει ο άνθρωπος εκείνος που γίνεται αποδεκτός, βάσει πίστης, με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο… Ο Υιός του Θεού, ο Άμωμος και Φιλεύσπλαχνος Ιησούς Χριστός καρφώνεται πάνω σε ένα σταυρό, σαν να ήταν ένας ακόμη κακούργος της ρωμαϊκής εποχής. Εκείνα τα χέρια που απλώνονταν μόνο, για να προσφέρουν αγάπη, ενθάρρυνση, παρηγοριά, θεραπεία, τώρα καρφώνονταν από αδίστακτους ανθρώπους, που ούτε στο ελάχιστο μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι Αυτός που κάρφωναν ήταν ο Ίδιος ο Δημιουργός τους. Εκείνα τα πόδια, που περπατούσαν μόνο, για να φέρουν ελπίδα και αλήθεια και έτρεχαν στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου, τώρα καρφώνονταν από ανθρώπους που ούτε στο ελάχιστο περνούσε από το μυαλό τους ότι το θύμα τους με μια απόφασή Του και μόνο θα μπορούσε να τους θανατώσει. Ο Δημιουργός του Σύμπαντος και του ανθρώπου θανατωνόταν με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο από τα ίδια Του τα δημιουργήματα. Επέλεγε να πεθάνει για αυτά, μόνο και μόνο γιατί τα αγάπησε τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα πολύ…. Εκείνος, που κρέμασε τη γη στο Σύμπαν με τον Λόγο της Δημιουργικής Του Δύναμης, πέθαινε φρικτά βασανισμένος στον Σταυρό του Γολγοθά, στο Σταυρό της αισχύνης και συνάμα του ουράνιου Μεγαλείου… Ο Σταυρός του Χριστού ξεκινά από την πρώτη στιγμή της δημόσιας Διακονίας Του. Σε κάθε απόρριψη, άρνηση ή προκατάληψη που δοκίμαζε από τους ανθρώπους, ακόμα και από τους πιο δικούς Του, χτιζόταν όλο και πιο βαθιά μέσα Του η πεποίθηση ότι από αυτόν τον κόσμο θα εξέλθει Νικητής ως Άνθρωπος θλίψεων. Αυτή η βεβαίωση και ολόθερμη αποδοχή εκ μέρους Του της Αποστολής Του, σμίλευε, μέσα από τις ώρες περισυλλογής και επικοινωνίας με τον Ουράνιο Πατέρα Του, μία βαθύτατη Σχέση, στην οποία κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να εισχωρήσει. Στην κορύφωση της δοκιμασίας Του, στον κήπο της Γεσθημανή, ξετυλίγεται μπροστά μας με τον πλέον ζωντανό τρόπο αυτή η παντοδύναμη Σχέση Πατέρα και Υιού. Τα λόγια του Χριστού «Πατέρα αν θέλεις να απομακρύνεις από μένα τούτο το ποτήρι· όμως, όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει» ( Λουκάς, 22:42), θα στέκονται πάντα μοναδικά και ανεπανάληπτα στην ανθρώπινη ιστορία. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί πλήρως να νιώσει την αγωνία του Χριστού εκείνες τις ώρες, γιατί ποτέ κανείς δε θα σταθεί ως Θεός και Άνθρωπος μαζί στην αντιμετώπιση της αμαρτίας. Η αγωνία στη Γεσθημανή και το Μαρτύριο του Σταυρού αντιπροσωπεύουν κάτι που δε θα μπορέσει ποτέ να γίνει πάλι, μα για πάντα θα είναι για εμάς η είσοδος στην Κοινωνία με τη Θεότητα και στην Αιώνια Ζωή. Δεν ήταν για τον θάνατο του Σταυρού που αγωνιούσε ο Ιησούς στη Γεσθημανή. Ο Ίδιος είχε δηλώσει εμφατικά ότι ήρθε με σκοπό να πεθάνει. Αυτό που ξέσχιζε την Ψυχή Του από την αδημονία και έκανε τον ιδρώτα να κυλά ως θρόμβος αίματος, ήταν η αγωνία Του μήπως και δεν αντεπεξέλθει ως Υιός Ανθρώπου, πράγμα που θα σήμαινε ότι δε θα μπορούσε να είναι ο Τέλειος Αντιπρόσωπος για το ανθρώπινο γένος. Επιπλέον, ο επερχόμενος αποχωρισμός από τον Πατέρα Του, με τον Οποίο, σε όλη την ουράνια, αλλά και επίγεια Ζωή Του ήταν μία Ενότητα, κατέκλυζε την Ψυχή Του με το πιο μεγάλο βάθος της οδύνης. Η επίθεση του Eχθρού ήταν τόσο δριμύτατη, που προσπαθούσε να Τον πείσει ότι, ακόμα και αν άντεχε το βάρος της ανθρώπινης αμαρτίας, το τίμημα θα άλλαζε μια για πάντα τη Σχέση Του με τον Ουράνιο Πατέρα. Θα ήταν τόσο οριστικό, που δε θα μπορούσε ποτέ πια να γίνει αποδεκτός από τον Θεό Πατέρα. Μέσα σε εκείνες τις σκοτεινές και τόσο απροσπέλαστες για το κοινό μυαλό μας ώρες, ήταν συμπυκνωμένοι αιώνες αγωνίας και πόνου. Αν και δεν μπορούμε ούτε το ελάχιστο να συλλάβουμε από αυτή την Αγωνία του Θεανθρώπου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ιησούς δε ζήτησε να αποφύγει τον θάνατο, αλλά να σωθεί από τον θάνατο, που για Αυτόν ήταν ο αιώνιος αποχωρισμός από τον Λατρεμένο Πατέρα Του. Είναι τόσο απέραντα συγκλονιστικό να σκεφτούμε ότι ακόμα και αυτή την αγωνία του Ιησού δεν την προσδιόριζε το ενδιαφέρον για τον Εαυτό Του, αλλά το άπειρο βάθος της Αγάπης Του για τον Πατέρα Του. Αυτή η σκέψη μας βοηθά να προσεγγίσουμε, έστω, το βάθος της αγωνίας που εκφράζεται στην τρομακτική κραυγή που βγήκε από τα χείλη του Λυτρωτή: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» (Ματθαίος, 27:46). Εκείνη την τραγική ώρα, την τραγικότερη στη Ζωή του Θεανθρώπου, η συναίσθηση της Παρουσίας του Πατέρα Του, με Τον Οποίο ήταν μία αδιάσπαστη Ενότητα, Τον είχε εγκαταλείψει. Έπινε το τρομερό εκείνο Ποτήρι για το οποίο είχε παλέψει τόσες ώρες στην Γεσθημανή, το οποίο, όμως, ποτέ δεν ονόμασε. Είναι τόσο χαρακτηριστικό ότι εκείνη την ανείπωτα οδυνηρή ώρα ο Χριστός δεν ανέκραξε «Πάτερα μου», γιατί Τον καταπίεζε το συντριπτικό συναίσθημα της εγκατάλειψης και της απελπισίας. Όλος ο σωματικός πόνος ωχριούσε μπροστά στη φρίκη του πνευματικού αποχωρισμού από τον Πατέρα Του. Όμως, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Το θέαμα της αμαρτίας, που αντίκριζε ο Θεός Πατέρας εκείνες τις ώρες του Μαρτυρίου πάνω στον Υιό Του, ήταν ακραία αποτρόπαιο για την Αγιότητά Του. Αναπόφευκτα, ο Πατέρας απέστρεψε το Πρόσωπό Του από τον Υιό Του, που, εκείνες τις τραγικές έξι ώρες πάνω στον Σταυρό του Γολγοθά, λογιζόταν ως η απόλυτη κατάρα. Έτσι, ο Υιός, στον Οποίο έβρισκε τόση ευαρέσκεια η Ψυχή Του, υπέφερε και δοκίμασε τον πιο φρικτό πόνο από γενέσεως κόσμου για χάρη του ανθρώπου. Η οργή του Θεού Πατέρα εναντίον της αμαρτίας, πλημμύρισε την Ψυχή του Υιού με φρίκη. Σε όλη την Άγια Ζωή Του, ο Χριστός κήρυττε σε έναν αποστάτη κόσμο την καλή Αγγελία του Ελέους, της Ευσπλαχνίας και της Αγάπης του Πατέρα. Τώρα, όμως, το τρομερό βάρος της ενοχής που σήκωνε, έκανε απρόσιτο το Πρόσωπο του Πατέρα. Του ήταν αδύνατο να δει το Διαλλακτικό και Τρυφερό Πρόσωπο του Πατέρα Του και αυτή η ασύλληπτη απελπισία και θλίψη συνέτριψαν την Καρδιά Του, επιφέροντας και το σωματικό θάνατο. Ο Θεάνθρωπος βίωσε τον απόλυτο πόνο και την εγκατάλειψη, γιατί μονάχα αυτός ο τρόπος υπήρχε, για να ολοκληρωθεί το Έργο της Απολύτρωσης, χωρίς να πληρώσει το Τίμημα ο άνθρωπος. Έτσι, όταν ο Σωτήρας ανέκραξε «Τετέλεσται», (Ιωάννης, 19:30), το πλέον σίγουρο ήταν πως αυτή δεν ήταν μία φράση τυχαία. Το Έργο της Απολύτρωσης είχε ολοκληρωθεί στην εντέλεια και κανείς, ούτε ακόμα και ο ίδιος ο Αντίδικος, δε θα μπορούσε να εντοπίσει σε αυτό το παραμικρό ψεγάδι. Η θριαμβευτική αυτή κραυγή, όχι μόνο σήμανε την πιο χαρμόσυνη πραγματικότητα για τον κόσμο, μα και εγκαινίασε την πιο υπέροχη επιλογή: για κάθε ψυχή που θα δεχόταν αυτό το Δώρο, ανοιγόταν η θύρα της αιώνιας ζωής στη Βασιλεία των Ουρανών. Ο Αντίδικος είχε οριστικά αποστομωθεί και κάθε κατηγορία του για τη δήθεν άδικη φύση του Θεού δε θα μπορούσε ποτέ να σταθεί. Οι απαιτήσεις της Θείας Δικαιοσύνης είχαν οριστικά ικανοποιηθεί και για τον κάθε άνθρωπο είχε δοθεί η λύση στο πρόβλημα της προσωπικής του αμαρτίας, αρκεί μόνο αυτός να επέλεγε να ζήσει την πλέρια Ζωή που ο Θεός διεκδίκησε και πέτυχε για χάρη του. Στην τελευταία Του κραυγή πάνω στο Σταυρό, ο Χριστός απευθύνθηκε στον Λατρεμένο Του Πατέρα με αυτό το τόσο στοργικό και προσφιλές Του Όνομα:«Πατέρα, στα  χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου. Και όταν τα είπε αυτά εξέπνευσε». ( Λουκάς, 23:46). Ο Χριστός άπλωσε το χέρι της πίστης μέσα από το σκοτάδι και διεκδίκησε με εμπιστοσύνη την αιώνια νίκη. Ακόμα και στο ασήκωτο βάρος της μοναξιάς και του αγώνα, όταν κανένας άγγελος δεν ερχόταν να Τον ενισχύσει, όταν ο Εχθρός μαχόταν εναντίον Του με όλες του τις δυνάμεις, όταν το Τρισαγαπημένο Πρόσωπο του Πατέρα φαινόταν απελπιστικά μακριά, Εκείνος ατένισε προς τα Ουράνια με πίστη, οραματιζόμενος τη Μέρα εκείνη που θα ήταν και πάλι κοντά στον Θεό, μαζί με εκείνους που λύτρωσε και υιοθέτησε. «Άξιος είσαι… επειδή, σφάχτηκες, και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος· και μας έκανες βασιλιάδες και ιερείς στον Θεό μας· και θα βασιλεύσουμε επάνω στη γη».(Αποκάλυψη Ιωάννη, 5: 9,10). Έτσι, έκλεισε τα μάτια Του με πίστη, έχοντας την εμπιστοσύνη ότι ο Πατέρας Του θα δεχόταν τη Θυσία Του και η ελπίδα και η χαρά θα ανέτελλαν και πάλι για το ανθρώπινο γένος. Είναι γεγονός ότι δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε για ποιο λόγο ο Τέλειος Θεός μας αγάπησε τόσο απερίγραπτα πολύ. Πάντως, σίγουρα, δεν υπέστη όλη αυτή την ανείπωτη Τραγωδία από συμπάθεια και μόνο για εμάς. Άλλωστε, αν το μόνο που έχουν ανάγκη οι άνθρωποι είναι η συμπάθεια, τότε ο Σταυρός του Χριστού είναι ένας παραλογισμός. Εκείνο που χρειάζεται ο κόσμος δεν είναι ένα ψίχουλο αγάπης, αλλά τον Ίδιο τον Θεό Εσταυρωμένο και Αναστημένο μέσα στην ψυχή του, τον Ίδιο τον Λυτρωτή να σαρώνει καθετί το παλαιό και να τα κάνει όλα νέα. «Γι αυτό, αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα· τα αρχαία πέρασαν, δέστε, τα πάντα έγιναν καινούργια». (Κορινθίους Β΄, 5:17). Ο Κύριός μας, προσφέροντας τον Εαυτό Του με τόση αυταπάρνηση, θέλησε και θέλει αυτή η Προσφορά και η Απολύτρωση να γίνουν το θεμέλιο της ανθρώπινης ευτυχίας. Η Θυσία Του άνοιξε έναν δρόμο για την κάθε ανθρώπινη ψυχή, έτσι ώστε να γίνει εφικτή η Σχέση με τη Θεότητα, θεμελιωμένη και επαναπροσδιορισμένη πάνω στις έννοιες της Αγάπης (που πάντα υπήρχε), της Συγχώρεσης, της Καθαρότητας, της Αποδοχής. Αυτή η ζωντανή Σχέση γίνεται το καθημερινό συναρπαστικό ταξίδι, με το οποίο η κάθε ψυχή, που αποδέχεται το Έργο της Απολύτρωσης, μαθαίνει να ζει με τρόπο που φέρνει, όχι μόνο τη μέγιστη ευλογία στην ίδια και στον πλησίον, αλλά και τη μέγιστη τιμή στη Θεότητα. Ο Σταυρός του Χριστού είναι το κέντρο του χρόνου και της αιωνιότητας, είναι το Μέγιστο Σημείο στο χρονοδιάγραμμα της ανθρώπινης ιστορίας, στο οποίο τα δύο μεγάλα αυτά αινίγματα συναντώνται και παίρνουν την απάντησή τους από το Άγιο Αίμα του Ιησού Χριστού. Ο Σταυρός του Γολγοθά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο σταυρός του ανθρώπου, είναι ο Σταυρός του Θεανθρώπου και, ας είμαστε βέβαιοι, ότι από όποιες δοκιμασίες και αν περνάμε, αυτό τον Σταυρό δεν μπορούμε ποτέ να τον κατανοήσουμε στην ολότητά του. Ο Σταυρός είναι η έκφραση της απόλυτης Φύσης του Θεού και της πιο αληθινής Αγάπης που θα γνωρίσει ποτέ ο κόσμος. Πάνω σε αυτόν, ο άνθρωπος κάθε εποχής μπορεί, με τον πλέον ζωντανό τρόπο, να αντιληφθεί ότι η επιλογή του Θεού ήταν να πονέσει ο Ίδιος, για να μπορέσει ο άνθρωπος να σωθεί από το μισθό της αμαρτίας και να έχει τη δυνατότητα να Τον επιλέξει ως Κύριο και Θεό Του. Ακριβώς για αυτό, μόνο ο Σταυρός του Θεανθρώπου μπορεί να γίνει η θύρα, μέσα από την οποία κάθε ανθρώπινο πλάσμα δύναται να πειραματιστεί μία ζώσα Σχέση με τον Θεό σε αυτή τη ζωή και να απολαύσει την απεραντοσύνη της αιωνιότητας. Στους ατελεύτητους αιώνες, τα σημάδια από τα καρφιά στα χέρια του Ιησού Χριστού, θα είναι για κάθε ψυχή, είτε αυτή έζησε πριν την εποχή του Χριστού, είτε μετά, οι αδιάψευστοι μάρτυρες της πιο βαθιάς και ανυπόκριτης Αγάπης του κόσμου, αλλά και η επιστήμη των λελυτρωμένων, που θα μαθαίνουν κάθε μέρα και πληρέστερα γιατί ένας Τέλειος Θεός αγάπησε τόσο απόλυτα και ολοκληρωτικά, τόσο απέραντα και μοναδικά τον ατελή άνθρωπο. «Και αν κάποιος του  πει: Τι είναι αυτές οι πληγές στο μέσον των χεριών σου; Θα απαντήσει, Εκείνες, που  πληγώθηκα στο σπίτι των φίλων μου». (Ζαχαρίας, 13:6). O Σταυρός του Χριστού στήθηκε σε αυτή τη γη, πριν κάποιες χιλιάδες χρόνια. Δε στήθηκε, όμως, για να μας μείνει ως ανάμνηση, την οποία θα τιμούμε με μια θρησκευτική συγκατάβαση τις μέρες του Πάσχα, αλλά θα προσπερνούμε αδιάφορα και επιπόλαια τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Βαθιά επιθυμία του Λυτρωτή μας είναι ο Σταυρός Του να αλλάξει μια για πάντα τους σκοπούς μας σε αυτή τη ζωή, προσανατολίζοντάς τους προς αυτό που οδηγεί στην αιώνια ευτυχία μας. Μπορεί από ιστορική άποψη ο Σταυρός του Χριστού να είναι ένας ακόμη ανάμεσα στους χιλιάδες που έστησε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μα από την άποψη της Αγίας Γραφής και της Αιωνιότητας είναι πιο σημαντικός από όλα τα βασίλεια του κόσμου. Είναι ασύγκριτος. Είναι το κέντρο της σωτηρίας, η μόνη βάση για την ανθρώπινη ευτυχία, η Μέγιστη Απόδειξη, που για πάντα θα μας θυμίζει πως ο λόγος για τον οποίο μας είναι τόσο εύκολο να κερδίσουμε τη σωτηρία είναι γιατί αυτή κόστισε στον Θεό τόσο απερίγραπτα πολύ. Ας είναι αδιάλειπτη προσευχή μας το αίτημα να συνειδητοποιούμε κάθε μέρα και περισσότερο Ποιος είναι ο Θεός και τι επέλεξε να περάσει για εμάς, για να μας εξασφαλίσει αυτό που με κανένα άλλο τρόπο δε θα μπορούσαμε να απολαύσουμε, τη δωρεάν Σωτηρία. Άφησε αυτή τη σκέψη να υπερχειλίσει από ευγνωμοσύνη την καρδιά σου και να δυναμώσει το πνεύμα σου με τη βεβαιότητα ότι, όποια και αν είναι η σημερινή σου κατάσταση, όποιοι πόνοι και αν θλίβουν την ψυχή σου, αυτή η Ύψιστη Αγάπη στο Σταυρό του Γολγοθά εξακολουθεί να είναι μαζί σου, να σε παρηγορεί, να σε ζεσταίνει, να πληρώνει και να ενισχύει όλη σου την ύπαρξη. Αξίζει να επιλέξεις ο Σταυρός του Χριστού να γίνει το σημείο αναφοράς σου σε αυτή τη ζωή και η βάση πάνω στην οποία θα χτίσεις όλα σου τα όνειρα. Τα ευλογημένα λόγια του Αποστόλου Παύλου, «Επειδή, αποφάσισα να μη ξέρω ανάμεσά σας τίποτε άλλο, παρά μονάχα τον Ιησού Χριστό κι αυτόν σταυρωμένον». ( Α΄ Κορινθίους, 2:2), αξίζει να γίνουν για σένα η πηγή, από την οποία κύματα αγνής αγάπης θα αναβλύζουν προς όλους τους συνανθρώπους σου ανεξαιρέτως. Αν ακόμα δεν έχεις και δεν έχω ανακαλύψει τον τρόπο να προσφέρουμε ανυστερόβουλα και να αγαπάμε αβίαστα και αυθόρμητα τον πλησίον μας, ας αναβλέψουμε στην Καταματωμένη Φιγούρα πάνω στο Σταυρό. Σε εκείνη τη φρικτά κακοποιημένη και όμως τόσο απερίγραπτα Γαλήνια Μορφή, σε Εκείνο το ανείπωτα πονεμένο και όμως τόσο ξέχειλο από αγάπη Βλέμμα, θα βρούμε την απάντηση σε όλα τα ερωτηματικά μας…. Μην αναβάλλεις ή ακόμα μη διστάζεις καθημερινά να ζητάς από τον Επουράνιο Πατέρα στην προσευχή σου κάθε λόγος, ενέργεια, απόφαση να αποβλέπουν στο να δοξάσουν τη Λατρεμένη Μορφή στο Σταυρό. Είθε ο Σταυρός του Χριστού να συγκλονίζει καθημερινά τη ζωή σου και τη ζωή μου, να φωτίζει τις διάνοιές μας, να καθαρίζει τις καρδιές μας και να μας ετοιμάζει για αυτό που θα δικαιώσει όσο τίποτα άλλο εκ μέρους μας τη Μέγιστη αυτή Θυσία: τη ζωή στην Ουράνια Βασιλεία μαζί Του, εκεί όπου θα έχουμε το ύψιστο προνόμιο να αναβλέψουμε στο Λατρεμένο Του Πρόσωπο, να βυθιστούμε στα καθάρια Μάτια Του, να φιλήσουμε τα σημαδεμένα Χέρια Του, να Τον αγκαλιάσουμε και να Του πούμε από τα βάθη της καρδιάς μας: Σωτήρα μου, Σ’ ευχαριστώ ολόθερμα για όλα όσα υπέστης για χάρη μου, Σ’ ευχαριστώ που πήρες τη θέση μου, Σ’ ευχαριστώ γιατί δε μου έδωσες αυτό που μου άξιζε, αλλά με τόση αγάπη μου έδωσες αυτό που δε μου άξιζε, τη Χάρη Σου, τον Εαυτό Σου, την Αιωνιότητα κοντά Σου. Ας μη στερηθεί κανένας από εμάς τη μεγαλύτερη χαρά όλων των εποχών: να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών, απολαμβάνοντας στο διηνεκές τη Λατρεμένη Ύπαρξη του Τριαδικού Θεού. Ο Σταυρός του Χριστού έκανε εφικτή για όλους μας τη βίωση αυτής της ανείπωτα όμορφης και συγκλονιστικά πραγματικής ευτυχίας. Αξίζει αυτή η γνώση να γίνει το πιο ιερό και άγιο καύχημά μας…. «Σε μένα, όμως, μη γένοιτο να καυχώμαι, παρά μονάχα στον σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διαμέσου τού οποίου ο κόσμος σταυρώθηκε ως προς εμένα και εγώ ως προς τον κόσμο». ( Γαλάτας, 6:14). ΑΜΗΝ.