''Στην αρχή θα σας λένε,
πως δεν είναι κακό να είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι κι ύστερα θα σας πουν,
πως δεν είναι κακό να πάρουμε το χάραγμα, γιατι τον Χριστό, Τον έχουμε
στην καρδιά μας. Θα σας ξεγελάσουν διαστρέφοντας τους Πατέρας και θα σας
παρουσιάσουν... καινούριους, που θα είναι ολοδικοί τους. Αυτοί θα
κάνουν θαυμαστά σημεία, θα τρέχουν οι άνθρωποι να τους πουν προορατικά
πράγματα για να πλανηθούν. Μην τους ακούσετε. Αν μείνετε στις παραδόσεις
της Εκκλησίας μας και όσα μας δίδαξαν οι θεοφόροι Πατέρες, το Άγιο
Πνεύμα θα σας καθοδηγήσει''.
Γέρων Ανδριανός ο Σιναίτης
Ο
μακαριστός Γέρων Ανδριανός ο Σιναίτης ανήκε στις αθόρυβες εκείνες
οσιακές ψυχές, που εργαζόταν πάντοτε ταπεινά για την δόξα του Θεού και
όχι των ανθρώπων. Ύστερα από μια ασκητική ζωή σαράντα χρόνων στο κελλάκι
των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, κοντά στην Μονή της Αγίας
Αικατερίνης του Σινά, αποκόπηκε από την αίρεση του Οικουμενισμού και
προσχώρησε στο Πάτριο Ημερολόγιο. Διώχθηκε από μεγαλόσχημους κληρικούς,
του υφάρπαξαν αρχικά ένα μικρό, παλιό εκκλησάκι στην Ζάκυνθο, που είχε
από τους γονείς του, τον διέσυραν και τον διεπόμπευσαν μέσω των εντύπων
τους, με απίστευτο μένος και περισσή υποκρισία, γιατι απλά ο π.
Ανδριανός ήταν μια μεγάλη ασκητική μορφή κι εκείνοι ξαφνικά τον
έχασαν... Είχε πλούσια τα χαρίσματα της Θείας Χάριτος, όπως η Ταπείνωση,
η Προσευχή, τα Δάκρυα και το Αδιαλλείπτως Προσεύχεσθε. Ο Θεός τον
χαρίτωσε με το διορατικό και προορατικό χάρισμα, που όμως, τα
διαχειριζόταν αθόρυβα και ανεπαίσθητα και όταν ήταν χρείαν, γιατι ο
Γέρων Ανδριανός δεν ήθελε ποτέ ευφάνταστους οπαδούς, αλλά
συνειδητοποιημένους, βιωματικούς και αληθινά Ορθοδόξους!
Όταν ήλθε για πρώτη φορά να εγκαταβιώσει στην Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και
Ιουστίνης στην Φυλή Αττικής, τον περιμέναμε όλοι με παιδική ανυπομονησία
και ευλαβική καρτερία. Είχαμε ακούσει πολλά θαυμαστά από τον Οδοντίατρο
αδελφό Γιώργο Π που τον φιλοξενούσε στο παρελθόν, αρκετές φορές στο
σπίτι του. Ήταν ''χάρμα ειδέσθαι!'' -π. Ανδριανέ, γιατί φύγατε από το
Σινά, τον ρώταγαν διάφοροι επισκέπτες της Μονής; -Γιατι παιδί μου και το
μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνας έχει αλωθεί από τους οικουμενιστάς. Ο
αρχιεπίσκοπος Δαμιανός έφερνε συνέχεια αιρετικούς καθολικούς,
μονοφυσίτας, αγγλικανούς. Τις Κυριακές στην Θεία Λειτουργία, όλοι αυτοί
παρευρίσκονταν δίπλα από τον επισκοπικό θρόνο και ''μόλυναν'' τον Οίκον
του Θεού. Δεν το αντέχαμε αυτό, που γινόταν. Είπα... ''π.Ανδριανέ, αυτή
δεν είναι Ορθοδοξία, αυτό είναι λυκοφιλία.'' Αποφάσισα να αποτειχισθώ
από την αίρεση, που μολύνει πλέον τα πάντα και να έρθω κοντά εις στους
αδελφούς μας του Πατρίου, που είναι οι μόνοι, λόγω και έργω, που κρατούν
πιστά τις παραδόσεις της Εκκλησίας μας.'' Οι εξομολογήσεις του τα
Σάββατα, στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, κάτω από το
παλιό καθολικό θα μείνουν αξέχαστες. Ουρές ανθρώπων, που περίμεναν
υπομονετικά με τις ώρες, για να εξομολογηθούν ή να πάρουν ευλογία. Η
αδελφή Ελένη Μ, διηγείτο, πως,όταν του ανέφερε το πρόβλημα με τον σύζηγό
της, που δεν πίστευε στον Θεό και έβριζε όλη την ημέρα, καθήμενος
μπροστά σε μια τηλεόραση, της είπε μισοχαμογελώντας.'' -Πές του, πως
αύριο το βράδυ θα δει μπροστά στην τηλεόραση... αυτόν, που τον βάζει, να
υβρίζει τον Θεόν...'' Την επομένη κατά τις 11.00, όπως διηγήθηκε η
αδελφή, ήταν στην κουζίνα, όταν άκουσε ξαφνικά... εκκωφαντικούς ήχους
σαν ζώων πολλών, να τραντάζουν όλο το σπίτι. Όταν πήγε στο σαλόνι βρήκε
τον άντρα της παγερά αμίλητο, σαν να του κόπηκε η λαλιά, να μουγκρίζει
και να της δείχνει... την τηλεόραση... Έντρομη εκείνη είδε, πάνω στην
τηλεόραση... τον διάβολο σε σχήμα μικρής κούκλας να κάνει... μετάνοια
και να του λέει... Σ' ευχαριστώ, που και σήμερα πάλι με άκουσες και
έκανες αυτά που θέλω. Και να πεις αυτού του... καλογέρου, είπε της
γυναίκας, πως... δεν φεύγω από εδώ μέσα, γιατι ο άντρας σου με
έφερε...'' Ο π. Ανδριανός ήταν ολιγογράμματος, πλούσιος όμως από την
σοφία του Αγίου Πνεύματος. -Να ξέρετε, πως είναι καιροί, που ξεχωρίζει η
ήρα από το στάρι. Οι λίγοι μαζεύονται στην μικρή μάντρα και οι πολλοί
είναι στην μεγάλη. Κάνετε υπομονή, γιατι είναι χρόνια Αντιχρίστου. Αυτός
έχει φτιάξει τον Οικουμενισμό, που είναι δική του θρησκεία και έχει
στην δουλεψή του, Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους, Μητροπολίτες, καλογέρους,
ιερείς και πλήθος λαικών... Στην αρχή θα σας λένε, πως δεν είναι κακό να
είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι κι ύστερα θα σας πουν, πως δεν είναι κακό να
πάρουμε το χάραγμα, γιατι τον Χριστό, Τον έχουμε στην καρδιά μας... Θα
σας ξεγελάσουν διαστρέφοντας τους Πατέρας και θα σας παρουσιάσουν...
καινούριους, που θα είναι ολοδικοί τους. Αυτοί θα κάνουν θαυμαστά
σημεία, θα τρέχουν οι άνθρωποι να τους πουν προορατικά πράγματα για να
πλανηθούν. Μην τους ακούσετε. Αν μείνετε στις παραδόσεις της Εκκλησίας
μας και όσα μας δίδαξαν οι θεοφόροι Πατέρες, το Άγιο Πνεύμα θα σας
καθοδηγήσει.'' Στην συγχωρεμένη γιαγιά, την κυρία Εύχαρις, παλιά αδελφή
της Μονής, της εκμυστηρεύθηκε. ''Η μετάνοιά σου ήταν πολύ μεγάλη.
Θυμίσου, πού ήσουν και πού είσαι τώρα. Εργάστηκες αδελφή μου πολύ τον
δρόμο των αρετών. Σύντομα θα πάρεις τις απολαβές σου...'' Η κυρία
Εύχαρις κοιμήθηκε μετά από λίγες ημέρες, αφού πρώτα είχε εκμυστηρευθεί
στον πατέρα μας, αυτά, που της είπε ο π. Ανδριανός. Ο π. Ανδριανός
προσευχόταν αδιαλλείπτως. Είχε μονίμως ένα παλιό, χοντρό, μάλλινο
κομποσκοίνι τυλιγμένο στο χέρι του και διαρκώς έλεγε την Ευχή. Στους
μοναχούς της Μονής είχε αποκαλύψει με διάκριση πράγματα, που αργότερα τα
είδαν στην ζωή τους. Σ' εμάς, όσους αξιωθήκαμε να τον ζήσουμε από
κοντά, θα θυμόμαστε πάντα τον απλό και λιτό λόγο του. Ο Θεός τον
χαρίτωσε ιδιαίτερα με το τάλαντο της καλλιγραφίας και της ζωγραφικής.
Ό,τι αντικείμενο έπιανε στο χέρι του, το έκανε μάλαμα. Ξερές κολοκύθες,
κομμάτια ξύλου, πέτρες, τα ζωγράφιζε με έναν ιδιαίτερα όμορφο
καλωπιστικό τρόπο, σχεδιάζοντας -σχεδόν πάντα- μονές, κελλιά και
σκήτες από το Άγιον Όρος.
Ποτέ δεν παρασυρόταν σε
αργόλογες συζητήσεις με τους λαικούς και τα πλούσια χαρίσματά του, τα
πρόσφερε με φειδώ και όταν αυτός έκρινε, πως ήταν αναγκαίο. Ο αδελφός
μας Γιώργος Π. μας είχε διηγηθεί από χρόνια, το ακόλουθο περιστατικό.
Ήταν ακόμη στο Σινά ο π. Ανδριανός και κάποιες φορές, που χρειαζόταν να
έλθει στην Αθήνα, τον φιλοξενούσε ο εν λόγω αδελφός. Κάποια ημέρα είχε
έλθει στο σπίτι του κάποιος φίλος, που δεν πίστευε και τον είχε
παρακαλέσει επιμόνως, να γνωρίσει τον Γέροντα.'' Δεν πιστεύεις παιδάκι
μου, πως υπάρχει Θεός;'' '' Όχι πάτερ.'' ''Περίμενε, σε παρακαλώ να πάω
μέσα, να κάνω μια προσευχή εις τον Θεόν για σένα, να σου δείξει σημάδι
παιδί μου.'' Ο π. Ανδριανός πήγε σε κάποιο δωμάτιο και ο φίλος περίμενε.
Μετά από λίγο του... παρουσιάστηκε ο ίδιος ο διάβολος, που ήταν τόσο
μεγάλος, που ξεπερνούσε κατά πολύ το ταβάνι του σπιτιού, που ανείπωτα,
όπως είπε ο ίδιος, δεν υπήρχε πλέον σκεπή και μπορούσε, να... τον δει να
μακραίνει μέχρι τον ουρανό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου